Æi kommon! Má fólk ekki lengur vera grunnhyggnir neytendur, matað af tónlist eins og öllu öðru? Við lifum nú í neysluþjóðfélagi. Væri það ekki hræsni af okkur að líta niður á commercial-tónlistina meðan við föllum fyrir DVD-spilurum, heimabíó, Lazyboy eða þriðju kynslóð farsíma? Eru þessir hlutir ekki líka bara auglýsingamennska út í gegn? Mér er spurn…