Tæknileg þróun lífvera getur verið með tvennu móti. 1) Annars vegar er líffræðileg tækni sem í sjálfu sér er líffærabygging lífvera. Dæmi um mikla “tæknisnillinga” á þessu sviði er t.d. skordýr sem eru búin háþróuðum “líftækjum” til að takast á breytilegt umhverfi. Mikill tímgunarhraði, bæði í fjölda afkvæma og tíðni nýrra kynslóða gera það að verkum að þessar lífverur hafa sýnt ótrúlega uppfinningasemi til að ná takast á við vistina við fjölbreytilegar aðstæður. Bakteríur og veirur eru...

> gthth ritaði þann 19. ágúst - 23:48 > Ég tek, enn og aftur, ekki undir það með þér að dygð verði > nokkurn tíman að lesti. Þú segir að sami hlutur geti haft mörg og mismunandi hlutverk og hverju hlutverki geta fylgt margar og mismunandi dygðir og skyldur. Þannig getur hnífur verið skurðarhnífur, smjörhnífur o.s.frv. Notum hnífinn enn í líkingunni “manneskja”. Hún er ein og söm óháð hverju hlutverki hún gegnir. Hún játast mismunandi hlutverkum og þá um leið skyldum þeirra og dygðum. Segjum...

Eins og var sagt í pósti hér að framan þá hafið þið enga tryggingu fyrir því að viðkomandi noti sína kennitölu. Þess vegna getur hver sem er búið til marga aðganga á mismundandi kennitölum. Almenna reglan á að vera sú að það á ekki að nota kennitölur á svona svæðum. Persónulega finnst mér að það ætti að skrá það sem lögbrot. Því hvað svo sem þig segið í klausunni í nýskráningunni þá er notendanafnið tengt við kennitöluna í gagnaskránni ykkar og það er held ég klárlega lögbrot.

Hnífur er verkfæri og svo er um hlutverk sem við kjósum okkur að gegna. Á vissan hátt má segja að við séum amk. “verkfæri” hlutverksins þ.e. við þjónum skyldum þessum. Ef við gerum það engan vegin þá dettum við út úr hlutverkinu (dettum út úr “karkakter” ef svo má að orði komast). Það hlýtur því að vera ein af æðstu dygðunum að þjóna hlutverki sínu af heilindum allt til enda (hvenær svo sem endalokin eru). Ef við ræðum aftur um dygð hnífsins þá skal ég draga í land og viðurkenna að “bit...

Í vissum skilningi skilgreina hlutverk og skyldur þess hvert annað. Til að gangast inn í ákveðið hlutverk þarf ég að uppfylla grunn skyldu þess, ef ekki, er ég ekki í hlutverkinu. Grunnskylda hvers hlutverks hlýtur að vera játningin: “Ég er…” t.d. (1a)“ég er nemandi”. Játningin ein og sér dugir ekki. Hlutverk er líka verknaður. Grunnverknaður hvers hlutverks hlýtur að vera sögn játningarinnar t.d. (1b)“ég nem”. Nú í sjálfu sér skiptir ekki máli hvort játningin sé sett fram eða ekki því “orð...

Hér verður að gera greinarmun á “huglægt” og “hlutlægt”. Bókinn er hlutur (hlutlægur) en allir einstaklingarnir sem horfa á hana eru vitundir (huglægir). Hugarheimur sérhverrar vitundar er og verður að skilgreina sem sjálfstæðan og algildan “alheim” (universe) sem gildir eingöngu fyrir þessa einu vitund. Alheimur eða veruleiki sérhverrar vitundar er huglægur veruleiki hennar og í sjálfu sér hennar eini rétti og sanni raunveruleiki. Séu milljón manns (milljón vitundir) að horfa á sömu bók í...

Guðshugtakið virðist bundið við menningu. Án menningar er ekkert guðshugtak. Ef eingöngu mannskepnan er fær um að skapa menningu þá hefur hún skapað Guð. Hins vegar ef menning (þ.e. upplýsingamiðlun og upplýsingavarsla) er til sem óháð fyrirbæri fyrir utan tilvist manna þá er vel hugsanlegt að guðshugtakið sé til sem sjálfstæður eiginleiki og jafnvel kjarni menningarinnar. Guð getur þannig verið “orð” menningarinnar. Ef þetta er rétt skoðun þá getum við velt fyrir okkur hvert sé samhengi...

Grímur fólks merkir persónur fólks. Það að vera samfélagslega hæfur merkir að þú hegðir þér rétt við hinar ýmsu félagslegu kringumstæður. Mismunandi félagslegar kringumstæður má líkja við mismunandi leiksvið í mismundandi leikritum. Félagslega hæfur einstaklingur verður þannig að geta sett upp mismunandi grímur (persónur) sem hæfa hverjum kringumstæðum fyrir sig. Spurningin er þá hvort við séum alltaf að leika (fara með lygimál)? Á vissan hátt erum við alltaf að leika en aðalatriðið er að...

Auðvitað er hamingja einstaklings ekki glæpur svo framlega hann/hún fremur ekki glæp til að að öðlast hamingjuna t.d. með því að ræna aðra hamingjunni sér til handa.