Vá, ekkert smá fallegt! Mig langar að eiga það :) Má ég setja það þér til heiðurs á heimasíðuna mína? Bræðir mann algjörlega! Ég er alveg sammála þér Deeq, stundum getur vælukjóakjaftæðið gengið út í öfgar, en oftast eru það þessar sterku, sáru tilfinningar sem eru svo mikill innblástur í ljóðin og einmitt af því að þær eru svo sárar er erfitt að koma þeim í orð. Og Pardus, ekki taka allt svona til þín. Auðvitað eru mörg ljóðanna þinna þunglyndisleg en það þýðir ekki að þau séu kjaftæði og...
Mér finnst, af minni persónulegu reynslu, að það sé ekki nægur tími. En svo getur náttla líka bara vel verið að fólk bara VITI að þetta sé hinn rétti eða hin rétta svo ég vil ekki leggja neinn dóm á það. Ég held þetta sér persónubundið.
Mig langaði að leiðrétta sjálfa mig. Síðastu 2-3 línurnar í síðasta erindinu pirra mig, ekki allt erindið, það byrjar mjög fallega. Góður stígandi líka.
Fyrsta erindið og síðasta pirra mig, aðallega orðbragðsins vegna er í restinni af erindunum heldurðu tilfinningunni. Oft byrjar maður á að lesa fyrsta erindið og ef það er lélegt nennir maður ekki að lesa restina og þannig. Æi, þú veist, svona first og last impression er svo mikilvægt.
Ég skil nákvæmlega það sem þú átt við. Stundum fara hlutirnir bara það illa að ekki verður aftur snúið. Ég hef sjálf oft lent í þessari aðstöðu, ekki bara með einn heldur nokkra fyrrverandi kærasta. Maður verður að passa sig á að fyrirgefa ekki of oft, þ.e. ekki láta allt yfir sig ganga. Stundum veit maður bara að jafnvel þó manni sé annt um persónuna þá þýðir ekki að nálgast hana aftur, hlutirnir myndu ekki breytast neitt og maður myndi bara enn einu sinni lenda í þeirri sömu aðstöðu að...
Vá, flott… Það byrjar með geðveikt sterkri tilfinningu sem síðan deyr út í lokin. Minnir mann á eld af vatni, blossar upp og deyr svo skjótt aftur, af því að þú kemur eiginlega inn í miðja tilfinninguna, engin forsaga. Æi, ég er farin að bulla. Annars, fíla þennan stíl.
Vá, ekkert smá fallegt ljóð! Það talar til mín, sniff, sniff… :'( Flottur stígandinn, hvernig þú verður örvæntingarfyllri eftir því sem að líður á ljóðið. Flottasti parturinn fannst mér: …trees buired the shadow of my pale face, like the night who dreaded those…. who can bury the night with a gaze. Rosalega flott orðað. Bravó!!!
Ofsalega fallegt. Venjulega vil ég helst ekki eyða orðum á ljóðin því, ekki af því að ljóðin þín séu slæm eða neitt svoleiðis, þú veist afhverju, en nú get ég ekki orða bundist og verð að segja hvað þetta er vel heppnað. Þú grípur mann strax í byrjun, rythminn og stígandinn er góður og það heppnast vel hvernig þú skiptir á óbundnu og bundnu máli. Tilfinningin sem fylgir ljóðinu er líka aðeins öðruvísi en hjá hinum ljóðunum þínum og snertir mann. Hún minnir mann á þá sem maður er reiður út í...
Ákvað að bæta aðeins við til frekari útskýringa: Ligg ein úti í móa, stari upp í himininn… …græt gamlar minningar sem taka á sig form í litlausum skýjunum. (og þarna kemur minningin sem mynd í skýjunum) Fallinn engill, fugl án vængja…
Hvað merkir ljóðið, ég náði því ekki alveg. Satt best að segja skil ég það alls ekki. Kannski er ég bara svona vitlaus, ég veit það ekki. Og hvað þýðir snojac sadau?
Mér fannst þriðji hlutinn góður. Annars fannst mér vanta tilfinninguna í hina hlutana. En ég er sammála Deeq með að maður verði að passa sig á að kynda ekki undir kynþáttahatur. Það eru ekki allir arabar slæmir og ríki þeirra ekki heldur öll. Vissulega ríkir í sumum löndunum mikið óréttlæti, en það má ekki alhæfa það og gera það að samnefnara yfir öll hin löndin líka.
Hún naðran. Hún sér sjálfa sig eins og í spegli. Snákurinn er freistari. Hún “ég” lítur á sjálfa sig sem eitthvað annað, horfir utan frá á sjálfa sig. Eins og þú værir sögumaður að segja sögu þína eins og þú værir einhver annar en sögupersónan sjálf. Skiljú?
Vá, geðveikt ömurlegt kelling! Mér finnst nú að fólki leyfist nú alveg að vera á móti dýrum, en það þarf samt ekki að skaða þau þrátt fyrir það! Það er ómannúðlegt! Þau hafa engu að síður tilfinningar eins og við mennirnir og eru ekkert minna virði. Það er hreint og beint ógeðslegt hvernig sumt fólk kemur fram við dýr. Ég segi nú bara eins og ég hef alltaf sagt að mannskepnan er grimmasta dýrið.
Dýr, eða kettir og hundar, eiga víst að finna á sér rétt áður en eigendur þeirra koma heim heyrði ég einhvers staðar og svo heyrði ég líka að kettir hefðu svo lélegt minni, ekkert skammtímaminni eða eitthvað svoleiðis. En hvað veit ég, ég er enginn sérfræðingur. Kisurnar mínar bíða líka fyrir utan á meðan ég fer á klósettið. Það er bara krúttlegt, en soldið pirrandi stundum þegar þær fara að klóra í hurðina á meðan.
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..
