Þetta ljóð er ort til allra náttúruunnenda. Ég er einn slíkur og ég samdi það í minningu um eina stund sem ég átti uppi í Skjaldbreiði í rjúpnaveiðiferð. Ég staldraði við í heillangan tíma og ég starði bara á öll fjöllin í kringum mig… þetta var ein besta stund í lífi mínu ;) Enjoy!


-Villtur í alsæluþoku…-

…ég ranka við mér liggjandi með andlit mót hvítum himni
…steinar allt í kringum mig en enginn liggur ofan á mér
…snjónum kyngir niður og hljóð hans það eina sem heyrist
…er lifandi frostrósunum dettur í hug að lenda á höfði mér…

…ég er ómarinn – óbrotinn – ósærður – og lifandi mjög
…ég veit ei hvar ég er staddur og sé hvorki fram né aftur
…svo ég stend upp og geng af stað með spurul augun
…stefni á hvítsortann minnislaus en glaður…

…er ég villtur? spurningarnar teygja úr sér á vörum mínum
…er ég dáinn? efinn blómstrar í frjórri mold hugar míns
…hvert skal halda? áttirnar hverfa líkt og styggar rjúpur
…svo ég stefni á það sem ég tel að sé rétt…

…það rofar til þegar ég held lengra niður hlíðina
…fjöllin gnæfa yfir mér – frosin tár á bröttum hlíðum
…sólin rífur af sér huluna og brosir við mér er hún vaknar
…geislarnir hitta mig og hita upp ískalda hörund mitt…

…refir skjótast undan steinum
…rjúpur skríða undan leynum
…örninn flýgur hátt yfir mér
…öll náttúran á lífi hér…

…ég stend á bjargi og sál mín hlý
…hef ég hugmynd hvert ég sný
…austur? norður? suður? vestur?
…hvert skal halda er minnið brestur???

…en fegurðin svo djúp og ég stari
…sé að engu skiptir hvert ég fari
…því ég man ekkert hvort eð er
…og gæti allt eins háttað hér….

…hlýr
…meyr
…ástfanginn
…gagntekinn
…af fegurðinni hér

…ég stari áfram dáleiddur og dofinn
…fjöllin sofa því þögnin er ei rofin
…vindurinn hvíslar og árnar skríða hljótt
…andvarinn blæs í eyra mér “góða nótt”
…hérna get ég að eilífu gleymt mér
…dvalið að eilífu í kyrrðinni hér
…hvernig get ég verið villtur
…þegar ég ligg hér rólegur – stilltur
…stari þögull – orðlaus upp í hljóða geima
…aldrei villtur… því hér á ég heima…


-Pardus-