Já, hver og einn fer sína leið og hefur sínar ástæður fyrir því að trúa. Oftast eru ástæðurnar ósambærilegar efnislega heiminum og rökum sem byggja á honum, þ.e.a.s. ef maður er mónisti, en hver svo sem ástæðan er þá er trú á æðri mátt oft eins og hún sé harðvíruð í mannkynið. Að sama skapi er vantrú líka harðvíruð í suma. Ég var t.d. alinn upp við trú og hafði í raun enga ástæðu til að trúa ekki, en einhverra hluta trúði ég bara ekki. Það mættti kalla þetta eðlilegan breytileika í stofni...