Bjartasta von okkar Íslendinga er á áttræðisaldri (ef ekki níræðis - man ekki alveg). Ég er að tala um hana Sigríði. Eflaust kannast fáir við hana en ég er viss um að þeir sem hafa hlustað á tónlist hennar eru sammála mér um að hún er snillingur. Svo mikill snillingur, að það er skömm að því að hún skuli ekki fyrir löngu vera komin á stall með Sigur Rós, MúM og Megas og Bubba, sem eitt merkasta tónskáld samtímans, því þar á hún svo sannarlega heima. Fyrir þá sem ekki þekkja Sigríði, þá býr...

Ég vakna hálfníu, búin að sofa í tvo klukkutíma. Ég er vafin innaní sængurfötin, böðuð í svita, lyktin er ógeðsleg. Of mikið áfengi í gær. Ég sest upp, mig svimar. Er ég enn í vímu? Í gær reykti ég hass. Mikið hass. Og ég var búin að drekka mikið. Oj, hvað mér líður illa. Aldrei, aldrei aftur. Ég fer inn í eldhús á nærbuxunum. Tek skál, skeið, kókópuffspakka og mjólk. Fer inn í stofu og kveiki á sjónvarpinu, borða morgunmat. Ég er enn í vímu. Skrítin í hausnum. Sjónvarpsmarkaðurinn. Þeir eru...

Dag einn var ég ad gramsa í plöturekka og rakst á forvitnilegan disk sem bar áletrunina “Emperor Tomato Ketchup”. Mér fannst hann svo flottur og nafnid svo snidugt ad ég tók hann heim med mér. Um kvöldid lagadi ég kaffi og settist upp í rúm med kaffibolla, súkkuladi og Emperor Tomato Ketchup í litla Sony(afsakid allir anti-kapitalistar) ferdageislaspilaranum. Ég ýtti á play og vard himinlifandi. Diskurinn er rosalega gódur. Èg leit nánar á hann og komst ad thví ad hljómsveitin Steriolab er...

Hæ! Mig langar til að segja ykkur frá svolitlu sem henti mig fyrir nokkrum dögum. Ég var í strætó á leiðinni í bæ, með raftónlist eftir sjálfan mig í eyrunum, horfði út um gluggann á bílana á Miklubrautinni. Allt í einu heyrði ég söng. Þetta voru barnsraddir og mér fannst ég kannast eitthvað við þær. Ég tók af mér heyrnartólin og áttaði mig; þetta var byrjunin á seinasta lag Lift yr. skinny fists like antennas to heaven. Þið vitið, lagið þar sem þær syngja “monami”(hvernig sem maður stafar...

The Wind-Up Bird Chronicle eftir Haruki Murakami kom fyrst út í þremur hlutum í Japan 1994 og 1995. Enska þýðingin kom út í einni bók 1997. Aðalsöguhetjan er Toru Okada, ungur maður sem býr ásamt eiginkonu sinni í úthverfi Tokyo. Í upphafi sögunnar er heimiliskötturinn horfinn. Í leit sinni að honum kynnist Okada mörgum óvenjulegum manneskjum. Fljótlega hverfur konan hans og hefst þá mikil leit hans af henni, sem felst þó aðallega í því að sitja á botni uppþornaðs brunns. Það er erfitt að...

Margir vinir mínir og annað fólk sem ég hef heyrt í hefur þá skoðun að tveir síðustu diskar Radiohead, Kid A og Amnesiac hafi verið mikið flopp. Það virðist komið í tísku að segja Radiohead vera tilgerðarlega tónlistarmenn sem hafi ekki þorað fylgja vinsældum OK Computer og ákveðið að gerast “metnaðarfullir” og “krefjandi” listamenn. Þeir sem hafa þessa skoðun finnast þessir diskar eflaust vera yfirhæpaðir og leiðinlegir og vilja bara gamla góða Radiohead. Nema þeir sem fíluðu þá aldrei og...

Mig langar að heyra ykkar skoðun á máli sem ég er lentur í. Ég á kött, sex ára gamla læðu. Hún hefur alla sína ævi búið í blokkaríbúð og fer aldrei úr. Persónulega er ég á móti því að hafa ketti í blokk nema þeir komist út en ég hafði lítið að segja um það þegar kötturinn kom á heimilið. Þá var ég 14 ára. Ég bý í heimahúsi og nú vill mamma að kisa fari, hún er komin með nóg af henni. Af hverju? Vegna þess að hún klórar nýja sófasettið. Þess vegna vill hún losna við hana sem fyrst. Þessi kisa...

Alveg eins og maður getur verið í skapi til að hlusta á tregafulla tónlist eða harðkjarna, kemur fyrir að það eina sem maður vill er áhyggjulaus popptónlist sem er auðveld hlustunar. Þar sem fjöldaframleidda popptónlistin er yfirleitt viðbjóður hef ég hingað til leitað á önnur mið. Á þeim miðum er mikið af tónlist sem heyrist ekki í útvarpi en er þó oftast mun innihaldsríkari og meira grípandi. Eins og ég sagði þá er maður stundum í skapi til á hlusta á þannig tónlist en engu að síður er...

Ég sá þessa mynd fyrir nokkrum vikum en hún er væntanleg hingað til Íslands á næstunni. Um er að ræða nýjustu mynd David Lynch, sem hefur gert ansi mikið af sérsökum myndum, sem sumar hafa orðið cult. Mullholland Drive er eins og draumur, eða öllu heldur martröð. Súrrealsísk eins og flestar myndir David Lynch. Andrúmsloftið er mjög draumkennt og ógnþrungið, undirstrikað með frábærri tónlist. Upphafsatriði sýnir limmósínu á ferð og tónlistin gefur til kynna að eitthvað hræðilegt sé í vændum....

Hvað er það með samband þessara tveggja listgreina, hversvegna er svona erfitt að sameina þær? Það er örsjaldan sem maður sér myndir þar sem tónlistin er góð(og þá meina ég tónlist sem maður getur líka hlustað á heima hjá sér) og virkar vel með myndinni. Það er eins og að kvikmyndaleikstjórar hafi yfirhöfðuð ekki tónlistarsmekk. Þumalputtareglan er yfirleitt sú að ef soundtrackið er gott þá er myndin slæm. Kannski hef ég rangt fyrir mér, endilega bendið mér þá á það. Ég man bara eftir...