Það er alveg ótrúlega leiðinlegt hvað lífið getur verið glatað stundum. Það er nokkurnveginn bara á einu stóru gráu svæði. Og vitiði hvað, ég hata grá svæði. Ég hata kannske. Ég vil hafa þetta svart og hvítt, já og nei. Eitthvað sem hægt er að treysta á. En, svo virðist sem ég er ein að ráfa um týnd á þessum stóra grá reiti og lífið mitt sé bara eintómt grátt svæði. Ekkert til að treysta á. Pirrandi, eh? Ég þoli ekki heldur þegar fólk segjir eitt, en meinar hitt. Segjir já, en meinar nei. Á...

Nú er ég aldrei ein. Hann hvarf í myrkrið til mín, minnandi mig á allt… Sársaukin er yfirgnæfandi. Nú óska ég helst af öllu að vera ein og hafa alltaf verið ein, frekar en að hafa nokkurntíman elskað hann og svo brugðist honum. Ég brást mér. Ekki bara mér, heldur öllum. Ég hef lofað svo mörgu. Ég hef svikið svo marka. Ég hef burgðist þeim öllum. Verst þykir mér samt að hafa sært hann. Svikið hann. Brugðist honum. Ég vissti að hann ætti bágt. Ég vissi að það voru viss strik sem ég mátti ekki...

Ég hleyp. Ég veit ekki afhverju, mér finnst ég bara þurfa að flýja. Frá einhverju er það, en ég veit ekki hvað það er, eða öllu fremur þá man ég það ekki. Ég hleyp með tárin í augunum og ég átta mig ekki afhverju, þessi tilfinning er óþægileg. Ég kannast við mig, en ég man ekki neitt. Mér finnst ég þurfa að flýja, en ég man ekki afhverju. Hvar er ég? Hvert er ég að fara? Afhverju? Þetta eru spurningarnar sem ég spyr mig, en held áfram að hlaupa. Ég dett niður af þreytu, of þreytt til þess að...

Við sátum þarna, tvö ein. Það var þögn. Þögning með honum er svo þægileg, við þurfum ekki að gera einhver hljóð, okkur líður vel. En ég finn það á mér að nú er eitthvað að, þögnin er ekki þægileg, hún er vandræðaleg, það er eins og hann þurfi að segja eitthvað en komi því ekki frá sér. Ég lýt á hann og sé það á honum að það sem honum langar til að koma frá sér boðar ekki gott. - Ég man þegar við kynntumst, það var á djamminu og ég var að skemmta mér með vinkonum mínum, edrú eins og alltaf,...

Ég veit ekki alveg hvert ég er að fara með þessa grein, ég verð bara AÐEINS að létta af mér. Mér finnst ég hafa gengið í gegnum svo mikið sem vinkonur mínar hafa ekki gengið í gegnum, og þegar ég segji þeim það finnst mér alveg fáranlegt að þær geti varla sýnt neina samúð og skilja þetta varla, en þær myndu kannske ekkert skilja þetta fyrr en þetta myndi gerast fyrir þær. Ég veit ekki alveg hvar ég á að byrja með þetta… Er í tilfinnanglegu uppnámi og finnst bara lífið vera eitthvað svo á...

Já lífið! Er það eitthvað í þessu lífi sem ég á ekki að grenja útaf? “Náðu í klútinn!!!” Var öskrað úr hinu herberginu. Þegar ég var að færa mömmu þennan ómerkilega eldhúsklút sem er svo gamall að hann hlýtur að hafa fylgt þessu húsi frá því það var byggt var ég að pæla hvort ég fengi einhverntíman frið til að hugsa. Mamma og ég erum ekkert nánar, ég þori ekki að segja henni neitt og geri yfirleitt allt sem hún segjir mér að gera… Nema stundum, ég meina manneskjan gerir lítið annað en að...

Hafiði lent í því þegar þið eruð ótrúlega hrifnar af stráki að það er eins og þið breytið ykkur eins og þið haldið að strákurinn vilji hafa ykkur? Þetta er svona hjá mér, þetta er búið að vera eins síðan í 5.bekk.. ég byrja bara á byrjun Þegar ég var í 5-6.bekk þá varð ég hrifin af stráki sem var já, ekki þessi vinsæli. Hann var nú ekkert myndarlegur heldur, en það var eitthvað við hann sem fékk mig til að verða hrifna af honum. Ég var frekar vinsæl, ég átti marga vini og svona. En þegar ég...

Jæja, það væri gaman að fá álit ykkar á þessari grein :)… Ég vaknaði við það að þín kalda hendi leitaði til mín, hún sat á mjaðmagrindinni hjá mér. Ég hugsaði að þú værir sofandi og hún hefði bara lent þarna, ég meina slíkt getur gerst! Ég reyndi sofna aftur, ég var frekar róleg, en krosslagði ehndurnar yfir brjóstin, ég meina, það er betra að vera örugg. Ég sofnaði að lokum þótt að hjartað barðist um í mér, og það var eitthvað sem sagði mér að eitthvað slæmt væri að gerast, en ég hunsaði...

Þegar ég sleit mig í gegnum mannfjöldan, sá illgjörnu andlitin á fólkinu og varð alveg viti mínu fjær, það vissi ekkert í hvernig ástandi ég var í, hvernig voguðu þau þá að ýta við mér og hrinda? Afhverju litu þau einu sinni á mig og litu svo aftur snöggt í burtu, sögðu síðan “hvurn andskotinn, dópisti?!?!” Geta þau dæmt mig útaf því ég er ekki með ljóst hár, heiðblá augu og bleikan varalit?… Þarf ég að vera svoleiðis útlítandi til þess að vera dópisti? Uppskrift a fullkomnari manneskju...

Þetta er saga sem ég skrifaði í einhverju ofvirkis skriftum mínum, en ég ákvað að senda hana inn svo að þið getið sagt mér hvað ykkur finnst um hana, ég kann ekkert að enda sögur svo að ég veit að hún endar hálf asnalega en samt takk fyrir mig ;)… Það var allt frekar, óskýrt eftir öll föllin á prófunum. Eftir að kærastinn minn sagði mér upp og ég útilokaði mig frá heiminum og hætti að umgangast vini mína, alla með tölu! Sérstaklega á næturnar þar sem ég sat oftast við tölvuna á neti fyrir...

Hæhæ, Jæja Núna er ég með annað vandamál, sem e´g kanski ætti að leysa fyrir mig sjálfa. En ég hef brah ekki neitt ráð til þess :/ Það er þannig að Það eru sko þrír strákar sem mér líkar alveg rosalega vel við einn strákur er sem ég er búin að vera hrifin af í síðan úr 5.bekk og ég veit að hann var það líka en vandamálið er að mig langar ekkert að vera hrifin af honum mig langar það brah ekki neitt og ég veit að hann er hrifinn af mér, en mig langar brah að losna við hann úr hugNUM því ég er...

Það stendur þannig að ég veit ekki hvort þetta sem gerðist er mikið mál eða eitthvað og veit ekkert hvað ég á að gera Það var þannig að ég bý útá landi og ákvað að skreppa í bæinn, og síðan til þess að geta komið aftur í skólann þyrfti ég auðvitað far heim og eginlega besti vinur minn var í bænum, og ég hrindi og ekkert mál ég gat fengið far hjá honum og systur hans. á leiðinni var allt fínt Systir hans var líka með aðra stelðu í bílnum svo við þurftum bæði að sitja í aftursætunum. Síðan...