Þetta er saga sem ég skrifaði í einhverju ofvirkis skriftum mínum, en ég ákvað að senda hana inn svo að þið getið sagt mér hvað ykkur finnst um hana, ég kann ekkert að enda sögur svo að ég veit að hún endar hálf asnalega en samt takk fyrir mig ;)…

Það var allt frekar, óskýrt eftir öll föllin á prófunum. Eftir að kærastinn minn sagði mér upp og ég útilokaði mig frá heiminum og hætti að umgangast vini mína, alla með tölu! Sérstaklega á næturnar þar sem ég sat oftast við tölvuna á neti fyrir folk sem allt var vælandi og slúðradni, ég var hluti af fyrri hópnum! Oftast sat ég bara við tölfuna á næturnar allan dagin útilokaði mig frá heiminum. En allt breyttist yfir í verra þegar hin ólétta móðir mín tók uppá því að fá þessa þvílíku mageveiki sem hún hætti aldrey að öskra yfir og þessi fáranlegi stjúpfaðir minn tók hana á spítalan þar sem allt var sagt að þetta væru bara hrýðir, að það væri bara verið að stittast í barnið, ég var nú alveg spent yfir að fá lítið, pirrandi kríli á litla heimilið okkar. En þá gerðist eitthvað þar sem ég sat og beið eftir að fæðingin myndi fara að byrja, en læknirinn var alltaf að fara út og fara inn, sagði bara að útvíkunnin væri ekki orðin nógu mikil, þangað til öskrin í henni móður mínu hættu allt í einu og allt var á fleygji ferð á spítalanum! Ég vissi auðvitað ekkert hvað væri að gerast, stóð upp og ætlaði að fara inn til hennar, en þá kom stjúpfaðir minn hlaupandi útaf fæðingarherberginu og hrinnti mér til hliðar þar sem ég skall í jörðina og rotaðist. Ég vaknaði 2 dögum seinna, alein uppí rúmi og alein á heimilinu. Ég vissi ekkert hvað hefði gerst, ég var með þvílíkan hausverk fékk mér bara vatn og hellti í mig hausverkjar töflunum. Það var enginn heima, engin mamma, einginn hommalegur stjúpfaðir eða neitt lítið kríli. Ég var ekki viss hvað hefðir gerst svo ég hljóp útá spítala. Ég komst ekki allaleið því að á leiðinni hitti ég á hann við kirkjuna í litla bæjarþorpinu okkar, með þrútinn augu alveg eins og hann hefði verið hágrenjandi í 2 daga. Hann leit á mig með ekkert smá illgirnis augu og bennti mér að fara inní bílinn og auðvitað gerði ég það í lost, alveg jafn ráðvillt og þegar ég vaknaði. Hann sagði mér að legið hafi sprungið í henni mömmu minni uppí spítala daginn sem ég rotaðist og hún hafði ekki lifað það af, ég í losti mínu leit niður á gólfið grúfði andlitið í lófunum og leit síðan aftur upp og spurði hvort að barnið hafði lifað af, hann hristi hausinn, og sagði að þetta hafi verið strákur, einmitt þarna þegar hann var svo blíður og góður við mig og talaði við mig eins og manneskju þá líkaði mér vel við hann þótt að hann væri að segja mér að mamma væri dáinn! Hann kom til mín og faðmaði hann og auðvitað gerði ég það bara á móti. Ég vissi ekkert um alvöru pabba minn, ekkert nema að hann væri öruggla dáinn eða einhverstaðar þar sem léti ekki sjá sig og mamma mín var núna dáinn. Ég var alein! En núna fannst mér eins og ég hefði þennan stjúppabba minn að, hann keyrði okkur heim og um leið og ég lokaði heimilisdyrunum á eftir mér , þá réðst hann á mig, hann sló mig, hann lamdi mig og sparkaði. Öskraði eitthvað um að þetta væri mér að kenna svo fór hann bara inní ískápinn þegar hann var búinn að ljúka sér af tók sér nokkra bjóra sast við borðið drakk sig fullan, og þegar hann var búin að því gekk hann ú tog sparkaði í magann á mér, því ég lá þarna enþá velltandi því fyrir mér hvað ég hefði gert að mér! Ég fór uppi herbergi fór að hágrenja, grét þangað til klukkan 3, þegar ég hætti þessum öskrum þegar ég heyrði í stjúppabba mínum koma heim blind fullan með einhverjari hóru um örm sér. Síðan létu þau öllum illu látum í rúmunni hennar mömmu minnar, ég fór fram inná klósett og leit í spegilinn. Ég þekkti sjálfa mig ekkert lengur! Ég var blá og marin í andlitinu eftir að hann hafði ráðist á mig, ég var hrædd við hann. Síðan fór ég aftur inn til mínutangátt og auðvitað á netið. Var þar alla nóttina og gat ekki einbeitt mér neitt útaf einhverjum ógeðslegum hljóðum úr herberginu viðhliðná mér. Svo ég reyndi bara að sofna sem mér tókst að lokum. Daginn eftir fór ég útí líkhús til þess að sjá mömmu mina, hún var svo friðsæl að sjá, en ég saknaði hennar, en samt gat ég fundið fyrir anda hennar mjöög nálægt mér allaleið þaðan og þegar ég kom aftur heim til mín um kvöldið. Þegar ég kom heim sat stjúppabbi minn við eldhúsborðið og ég lokaði laust á eftir mér og ætlaði bara að læðast inní herbergið mitt en hann tók eftir mér fór til mín og ég frosnaði öll han labbaði hægt og örugglega til mín fór alveg uppað mér og hvíslaði ég eyrað á mér “fyrirgefðu” ég vissi ekkert hvað ég átti að gera og ég stóð þarna bara enn alveg frosin við gólfið, þá faðmaði hann mig og ég gat fundið þessa sterku vínlykt af honum, þá byrjaði hann alltí einu að kyssa mig og ég grét hryntti honum frá mér og hljóp inni herbergið mitt en þá hljóp hann á eftir mér kastaði mér uppí rúmið mitt og kláraði sér af, þótt ég legji þarna, reyndi að lemja hann frá mér og öskraði og grenjaði. En hann hélt mér bara kjurri og sagði við mig að ég vildi ekki að berjast á móti því þá myndi hann meiða mig, Hann fór inní mig og vissi ekkert hvað var að gerast og hágrét. Síðan þegar hann var búinn kyssti hann mig lauslega á kynnina og gekk út. Ég hinsvegar hrjúfði mig útí horni og vissi ekkert hvað ég átti að gera, svo að þegar ég heyrði í háum hrotum hans, fór ég út, það var dimmt og ég vissi ekkert hvað ég átti að gera, svo ég hélt bara áfram að ganga. Þangað til að ég stoppaði því ég sá einhvern við leiðið hennar ömmu minnar semhafði dáið um árið, þessi maneskja leit á mig og gekk lauslega í burtu. Mér fannst þetta sérkennilegt og var hrædd. En gekk samt bara áfram. ÉG var greinilega komin lengst uppí sveit því að ég var komin í gamlan fjölskyldugarð það varu mörg gömul tré, gamlar rólur og vatn sem var búið að vera lengi þarna. En í rólunum sá ég manneskju sem ég hafði séð áður, þegar ég nálgaðist heyrði ég þessa manneskju raula og það sýntist vera að halda á barni svo sá ég að þetta var hún, og ég fann að alltíeinu leið yfir mig. Mörgum vikum seinna fannst ég dáin.