Það sem mér vantaði e-ð að gera fékk ég þá flugu í hausinn að gera svo sem eina umfjöllun(svona uppá grín). Onimusha Warlords! Framleiðandi: Capcom. Útgefandi: Capcom. Fyrir einn spilara. Áætlaður fyrir 15 ára og eldri. Saga. Sagan er ekki uppi á marga fiska, en góðir eru þeir. Þú stýrir Samanosuke, samuraia, sem þarf að bjarga prinsessu frá djöflum og uppvakningum. Þér til hjálpar er félagi Samma, Kaede sem er kunoichi(kvenkyns ninja sem þú spilar á völdum köflum) og armbandsdót(gauntlet)...

It was a cold summers night. Claudia had gone out to the nearest shop to get something to eat. Meanwhile, in her cupboard, a new evil was preparing it's evil deeds. His name was McGorgor. His species is a mutated blend of a monkey and kangaroo. Although he didn't know it he was a part of a secret joint project, which the Advanced Gene Enterprise Incorporated (AGEI) and the National Animal Mutation Underground (NAMU) supervised. He and his brethren were created with ultrahigh I.Q. and trained...

Stór sprenging. Rauður eldur. Lykt af steiktu holdi snertir varir hans. Einmana vera á barmi dauðans. Þetta var allt partur af rauninni. Hvílíka geðveiki hefði hann aldrei getað ímyndað sér að væri afleiðing af saklausum barnsdraumum. Brennt hold, lykt sem hann gæti aldrei gleymt. Aldrei. Honum yrði ekki leyft það. Sama hvað hann reyndi. Öskrin. Blóðið. Allt hans verk. Hann stóð einn upp á hæð. Eldurinn gleypti alla borgina. Hann stóð einn upp á hæð og horfði. Öskrin hljóðnuðu um leið og...

It´s hard living out there on earth. No food, no work, no life. Every day some punk tries to kill you and take your money, like guilt ain´t a problem for ´em. That´s not how life is around here. No wonder, since every other lowlife in the universe is sent here. It took mankind 650 years to find out that we´re alone in the universe, and another 650 to make sure. I guess humans aren´t that smart after all. Oh well. Back to work. These space stations really need a serious overhaul. It´s like...

Gyðjurnar voru loks ánægðar, en ákváðu samt enn að prófa sig áfram. Nú ætluðu þær að sýna sig. Til að fá heiður að þessu öllu, en ætluðu að taka þessu hægt. Þær birtust einum og einum sem dýr, og eftir nokkur ár voru mennirnir byrjaðir að trúa á þær, svo þær tóku þá ákvörðun að birtast þeim í sinni réttu mynd. Þær sáu fagurt tún með fallegum blómum, rétt hjá ný reistum kastala. Þær vissu að þeir kölluðu ríkið Nagropis og að konungurinn þar trúði sterkt á þær. Svo einn dag birtust þær á þessu...

Ég og Þófnir. Aðeins við tveir. Hér og nú. Lokabardaginn. Hann virtist ekki áhyggjufullur, þvert á móti, hann brosti sínu breiðasta. Ég sá að hann var búinn að draga sverðið sitt. Ég hló næstum því þegar ég sá sverðið. Þetta var fallegt svart hald, skreytt með útskornum dreka, minnst þrjúhundruð ára gamalt. En sverðið sjálft var bara smá stubbur, varla tíu sentímetrar, rétt nóg til að veita rispu. Ég bjóst til árásar, nú skildi hann fá að kenna á því. Allt í einu hjó hann til mín með...

Gárarnir eru hræddir við mig. Ég veit ekki hvers vegna, eða kannski veit ég það. Mér er alveg sama, það eina sem kemst að er Þófnir. Drepa Þófnir. Mig logsvíður í ennið af tilhugsuninni en ég finn ekki sásaukann. Mér er sama. Klefinn mun ekki halda aftur af mér og ekki heldur þessir aumkunarverðu gárar. Klefinn er alveg myrkur og hljóður. Smá glampi er á miðju gólfinu. Ég þreifi á örinu á enninu, það virðist svo kalt en samt svo heitt. Allt í einu heyri ég þrusk. Það stendur maður fyrir utan...

Ég ligg einn út á túni, tvær manneskjur liggja hjá mér, og mánaskinið kæfir okkur með bjarmalitlum geislum sínum. Flóttinn mistókst. Manneskjurnar tvær sem liggja með mér eru farnar til betri heims. Ég einn ligg eftir og verkjar undan öllu. Allt sem gerst hefur síðustu daga, og ár, er of mikið. Gyðjurnar eru allar dauðar. Elb Grango er fallin og Þófnir ríkir enn á ný, ekkert hefur breyst. Ég sé loga af rústum, rústum sem fyrir nokkrum mínútum var höfuðborg hins siðmenntaða heims. Ég finn...

Enn er allt svart. Ekki út af mér. Nei. Sólin er horfin og ég sit bundinn á hesti og horfi á mánann rísa upp. Ég lít fram og undrast á ákvörðunarstaðinn. Það er Elb Grango, sem er umkringt af márum, og tvo menn sem virðast háttsettir. Ég sé að annar þeirra er Geysill en hinn þekki ég ekki. Sviminn og svitinn sprettur aftur fram og skerandi sársaukinn líka. Hann er með kolsvart hár, fyrir utan einn lokk sem var skærhvítur, hann var með smá hökutopp og klæddist dökkgráum herklæðum. Ég get ekki...

Gyðjunum sé lof. Eftir erfiða nótt, eða frekar áhyggjufulla, var sólin komin. Sólin skein eins skært og hún gat hugsanlega gert og það sást ekki ský á himni. Skikkjuklædda konan var búin að taka niður hettuna sína og brosti. Ég gleymdi öllu í augnablikinu meðan hún brosti. Hún var falleg, bláeygð með fallegt ljóst hár sem féll í krullum niður með vanganum, og vissi mikið um náttúruna, virtist þekkja allar jurtir sem við höfðum gengið framhjá. Hún var yndisleg og gáfuð en virtist kunnuleg,...

Ég sit einn við múrinn og bíð örvæntingarfullur eftir sólarupprás. Það var stutt þar til sólin kæmi upp, rétt tæp klukkustund, en márarnir virtust ekki ætla að flýja og ég sá næstum glottið á rifnu andliti Geysils og hryllti við þeirri tilhugsun að heyra öskrin í honum. Hann situr á einhyrningi, kallaður Æsir, sem logar í vítiseldi og sverð hans, Deyðir, baðað í blóði djöfla og er sagt að ekkert geti varnað höggi frá því og hefur engin lifað af bardaga við hann, nema Þorgrímur Þófnisbani og...

Það var komið kvöld í Drymlum. Ég gleymdi að segja ykkur nafn mitt en ég heiti Hronan og er, eða var, hermaður í andspyrnuher Drymls, síðasta kastala í Begón-dalnum. Það var hér sem síðasti bardaginn við mára Þófnis fór fram, og á torginu hér sem Þorgrímur Þófnisbani drap Þófnir og frelsaði sólgyðjuna. Allt það er gleymt núna í þessu fagra tunglsljósi sem ég rita þetta í. Ég sé til hliðar að það er komið fát á nokkra verði og ákveð að líta yfir kastalaveggina. Fyrst sé ég ekkert en svo finn...

Sólin skein hátt á lofti, kastalinn stóð stoltur og faðmaði, líkt og dalurinn allur, að sér sólinni eins og löngu týndan ástvin og lofaði öllu lífi með litunum sem dalurinn og sólin bræddu saman og veggir kastalans líktist gullislegnir, og ég sá flesta félaga mína hníga niður og gráta af gleði. “Okkur tókts það!” heyrði ég hrópað oftar einu sinni, þegar við hófum gönguna í átt að kastalanum. Sólin skein ekki eins mikið á kastalann og mátti nú sjá að þetta voru einfaldir steinveggir sem...