orð mín leita enn sem fyrr að skoðun sem keik stóð hér forðum finnst nú hvergi

Get ekki orða bundist yfir síðustu umræðu! Að rýna og gagnrýna ljóð er ekki auðvelt verk, og vandaðar umsagnir um ljóð eru ekki gripnar upp af götunni. Þeir sem nenna og geta komið með slíkt framlag hér inn á síðunni eiga miklar þakkir skilið, og mér finnst að við sem sendum hingað inn afskaplega misgóð ljóð verðum að hafa umburðalyndi til þess að þola mönnum að koma með álit sem er þvert á eigin skoðanir um ágæti ljóða, ekkert frekar en hægt er að gera þær kröfur til skálda að þau birti...

Óttinn berst mann frá manni ómeðvitað eins og skjálfti laufsins berst til þess næsta Á augabragði allt tréð titrar og engin merki um vind að sjá.

Nú vil ég bara lýsa söknuði mínum eftir frábærri framtakssemi stjórnenda ljóðasíðunnar - sem áður var - get svo sem skilið að þeir hafi ekki lengur tíma eða orku til þess að sinna síðunni af sama krafti og áður. En nú er lífið sem áður var á þessari síðu líka nánast fjarað út og skáld nenna varla lengur að senda inn ljóð - og það finnst mér dapurlegt ……… er von til þess að hún rísi upp eins og Lasarus forðum ?

Augun skima - flóttaleg. Kvíðin. Hrædd. Eins og hún viti ekki hvað verður næst. Pilsið stutt. Blússan blá. Eiginlega lagleg kona. Meðfram múrnum - sex metra háum - gengur hröðum skrefum. Ákveðin. Hverfur undir hliðið áletrað stórum stöfum. Strangeways High Security Prison. - - - - - - - “Hér búa aðeins illir menn,” segir konan við hlið mér, “bara þessir allra verstu.”

Hann var kallaður rasisti, næstum því fasisti, hafði alltaf sagt það opinskátt sem aðrir hugsuðu í hljóði. Núna er hann eiginlega main stream einskonar miðju moðari.

Datt í hug að koma með smá ábendingu til önnum kafna stjórnenda Huga, úr því að ljóð vikunnar (frábært framtak, þökk sé því) eru orðin svona mörg ….. færi betur á því að raða þeim í öfuga tímaröð, þannig að þau nýjustu verði efst á listanum. Svo var það nú pælingin sem Solufegri var með um daginn, hvort velja ætti alltaf ljóð eftir einhvern sem ekki hefði verið valinn áður. Mín skoðun er sú að auðvitað á að velja besta ljóðið alveg burt séð frá því hver hefur ort það ….. finnst hálfkjánalegt...

Þú hvæstir eins og hreysiköttur. Varð svo hrædd við þig. Og þú vissir ekki að ég var hrædd við þig. Svona lítið veist þú. /// viðurkenni það strax að síðasta línan er stolin úr frábæru ljóði eftir nínu björk, en hitt á ég …

Af agnarsmáu fræi í jörðu falið fyrir svo sem hundrað árum Í fyrstu óttalega væskilslegt. Lofaði litlu. Atti vart kappi við grasið í kring. Hægt og bítandi safnaði áhringum viðarstofni. Laumaðist til að vaxa þegar enginn sá til. En …. einn daginn var komið voldugt tré.

Hver sál er eyland, heimsálfa jafnvel, með sitt eigið líf, sársauka, gleði og sorgir. Sjá, ótal eyjur, allar umluktar hafi hins ósagða. Huldar mistri. Aðeins söngur fuglsins fljúgandi endurómar fegurð eyjunnar handan hafsins óljósa, þokukennda. Dreymi að úr hafinu rísi voldug brú, úr tveimur verði ein.

Nei segir sonurinn, eg nenni ekki að heyra það vil ekki hlusta á það sem þú ert að segja. Tónlistin er svo leiðinleg sem þú setur í tækið, asnalegt að fara út að leika sér og hallærislegt að hanga hér. Og ég hef ekkert að gera.

Að morgni rís úr beði kona, miðaldra og dómara sínum mætir, kvíðin. Hann er fínn og fágaður, fallega innrammaður. Hiklaust og hnökralaust, tilfinningalaust, hann kveður upp sinn daglega dóm. Miðaldra, komin af léttasta skeiði, ennþá falleg, áður fegurri. Þú tekur þessu vel, grætur aðeins lítið, og bara í hljóði.

Hrjóstrugir og harðbrjósta, berangurslegir, horfa á okkur kuldalegir, þögulir. Melar. Eintómir, endalausir. Ekki stingandi strá. Klettóttir dálítið, lengra frá. Jafnvel loftið líka, án þess að kveðja, hraðar sér burtu, sem mest það má.