Eitt sinn gekk ég götu eina.. eigi var þar því að leina. Sá ég hana i glugganum, tárin runnu í skugganum. Gat ég ekki látið vita að konu greyið var að deyja úr svita. Ég fékk mér klemmu nefið á, kreisti gaflinn og sveið í tá! Meðan á þessu öllu stóð… hugsaði ég um falleg flóð þannig lét ég blóðið streima, alveg á milli heima og geima. Þarna var ég tættur og ber, hún var þrútin og helv.. sver, Gekk ég síðan götunni frá og fékk mér öl á næstu krá!

sælir kisu hugarar Ég er með smá vandamál í gangi sem ég verð að leysa STRAX! Þannig er mál með vexti að kisan mín hann Lalli er 6 mánaða og hann er farin að taka upp á því núna að kúka á gólfið :( Hann er búin að gera þetta í 3 skipti. Hann pissar samt alltaf í sandinn. Og ég vil taka það fram að ég passa að þrífa kassann reglulega, þannig að þetta er ekki vegna lyktar eða vegna þess að hann er orðinn fullur. Kannski er þetta eitthvað óöryggi ég veit ekki.. við fórum nebla til danmerkur um...

Ég gæti ekki verið þú. Ég gæti látið fólk góna á mig, frá morgni til kvölds. Ég gæti ekki þolað skítköstin á morgnana. Ég gæti ekki þolað brosið, hláturinn og glottið yfir daginn. Það er eins og fólk skilji ekki, að þetta er ekki þér að kenna. Þú ert eingum líkur, þetta er þeirra eigin spegilmynd. Þú ert bara algjör aukahlutur.

Hárið stendur og augun sprungin. Þetta er alveg að fara með þau. Blöðin rifan, stikan brotin, allt er á haugafloti. Barið i borðið!!! Svitinn lekur, hárið feitt, heilinn að springa, en hjartad svo heitt. Þau vilja okkur vel, en stressið drepur þau.

Hann er ekki dáinn, hann lifir í hjörtum okkar. Við hvert tár sem við fellum verður hann bitur. Við hverja sorglega hugsun verður hann óhamingjusamur. Hann verður glaður þegar við brosum og hamingjusamur þegar við hugsum vel til hans. Hann lifir í brosum okkar en ekki tárum. Minnumst hann í gledi en ekki sorg.

hæhæ, ég veit ekki alveg afhverju ég er að skrifa þetta, ég kann ekki að semja ljóð :( þig megið ekki springa úr hlátri. Lítil stúlka, lítil stúlka labbar og á eftir sér dregur hún sleða. Hún horfir á græðgina í mannfjöldanum, hún á ekki pening, eina sem hún á er sleðinn og fátæk fjölskylda. Hún er ekki döpur, hún er rík af ást. Þetta er stúlkan mín.

Ég sit og rugga mér! Ég hugsa um hafið. Myndvarpinn stendur á miðju gólfinu og minnir á skipiðð sem siglir á hafinu. Kerlingin talar og talar líkt og skipstjórinn. Nemendurnir fylgjast með og hlíða skipunum eins og sannir hásetar. En ég, hver er ég? Ég er bara laumufarþegi, skil ekki neitt og get ekki neitt.

Ég sit og rugga mér! Ég hugsa um hafið. Myndvarpinn stendur á miðju gólfinu og minnir á skipið sem siglir á hafinu. Kerlingin talar og talar líkt og skipstjórinn. Nemendurnir fylgjast með og hlíða skipunum eins og sannir hásetar. En ég, hver er ég? Ég er laumufarþegi, skil ekki neitt og get ekki neitt.

þetta litla tæki, sem maður getur varla lifað án. Þetta tæki sem getur titrað, talað og skrifað. Litla stúlkan bíður spennt eftir kallinu. Og þegar kallið kemur hrekkur hún í kút, horfir á tólið, ýtir á takkan og segir ,,halló ástin".

Guli maðurinn í grænu fötunum er æstur, hann er æstur í bleiku konuna í bláu fötunum. Hendur hans eru gular, hennar eru bleikar. ANSDSTÆÐAN ER ÓLÝSANLEG! En ástin spyr ekki um stund né stað. Stóratá starir út í loftið. Baugfingur bendir á skipið sem siglir inn höfnina. Hafið er spegilslétt.