Þó ég sé alls ekki sammála þér um gæði myndarinnar (eða skort þar á), þá verð ég bara að segja að þú hefur mjög rétt fyrir þér um marga punkta, m.a. óþolandi ættjarðarást Bandaríkjamanna. Reyndar er gerð örvæntingarfull tilraun af hálfu Wallace að gera Víetnam-mennina að “persónum” með því að leyfa okkur að kíkja í smástund í dagbók eins þeirra o.fl. en til hvers? Wallace drepur þennan sama mann fimm mínútum síðar í atriði sem hlýtur að hafa átt að vera kómískt. Er Wallace svona hryllilega...