Morgunfrostið bítur mig svo harkalega og grimmt. Ég klæði mig í vettlingana, nývaknaður og dasaður. Enn einn dagur í þessu aumkunarverða lífi. Við söfnum öllu og við söfnum engu en sérðu tár á bakvið? Uppsöfnuð vanlíðan, uppsafnað hatur. En hvaða máli skiptir það?!