Eplið reyndist nær eikinni en við mátti búast, fræ það óx í sama grýtta farveginum, ekki fullvaxið tré berst það um næringu en eikin gamla skyggir á sólina. tileinkað mömmu

Er ég finn minn frið, ég hef týnt minni sál þá er líkaminn orðinn lúinn. Það logaði eitt sinn í hjarta mínu bál en núna er viðurinn búinn. =>samið í janúar árið 2002

Ég get ekki grátið lengur, en einn góðan veðurdag mun ég gjósa einsog eldgos, tilfinningarnar munu koma vellandi niður einsog sjóðandi heitt hraunið og brenna alla sem standa mér nærri, í guðanna bænum færðu þig fjær svo þú brennir þig ekki.

Það fræ sem grætur á myrku malblikinu, það grætur vegna skósólanna sem hafa troðið það niður, vegna bílanna sem hafa ekið yfir það á hraðri leið inní framtíðina, vegna blómsins sem fær ekki tækifæri til að blómstra. Því féll það fræ í grýttan jarðveg, þar sem næring er engin? Þar sem sólin ei skín? Hver veit hver velur hverjir lifa og hverjir deyja án þess að lifa…

Í framhaldi af grein sem ég las hérna á hugi.is sem var kölluð “dauðir kettir á götunni” ákvað ég sjálf að skrifa niður smá klausu. Í þessum “nútíma” heimi sem við búum í með öllum þessum nútímaþægindum (ss bílum) hættum við að svo mörgu leyti að bera virðingu fyrir öðru lífi sem fyrirfinnst hérna á jörðinni. Við erum orðin svo “æðri” eitthvað að það eina sem kemst að hjá okkur er að bæta okkar eigin þægindi á kostnað jarðarinnar og annarra lífvera sem ekki er af tegundinni Homo Sapiens ( þó...

“Hvar er gleðin?” græt ég tárum, get ekki hætt að vola. Vil það standi í mínum sárum, að stormurinn er gola. Árin hafa beygt og brotið barnið sem eitt sinn ég var. Skynsemin yfirgaf kotið, en skyldi eftir sig far. Hugurinn brenglaður, boginn, beyglaður alveg í keng. Heimurinn heldur upploginn heimskunni á sínum streng. Nú vitið vex í mold hjá mér, möguleikarnir dafna. Þrútnað hafa þroskaber því nú er ég að safna. =>samdi þetta fyrir þónokkru en bætti seinasta erindinu inní aðeins seinna....

Lífið er sem sólarhringur; ég fæddist að kvöldi til og var leidd hægt og sígandi inní það myrkur sem umlykur nóttina en tíminn líður og morguninn kemur að lokum ég sé til sólar loksins