“Hvar er gleðin?” græt ég tárum,
get ekki hætt að vola.
Vil það standi í mínum sárum,
að stormurinn er gola.

Árin hafa beygt og brotið
barnið sem eitt sinn ég var.
Skynsemin yfirgaf kotið,
en skyldi eftir sig far.

Hugurinn brenglaður, boginn,
beyglaður alveg í keng.
Heimurinn heldur upploginn
heimskunni á sínum streng.

Nú vitið vex í mold hjá mér,
möguleikarnir dafna.
Þrútnað hafa þroskaber
því nú er ég að safna.

=>samdi þetta fyrir þónokkru en bætti seinasta erindinu inní aðeins seinna. Passar kannski ekki alveg við en er þó mun gleðilegra