Ég hef alltaf hugsað þannig að ef ég hætti að reykja og losna algjörlega við bólurnar og færi að hreyfa mig, verða dáltið stælt og vera alveg rosalega dugleg í skólanum yrði ég fullkomin en ég er löngu búin að átta mig á þeirri staðreynd að hvorki ég né annar getur orðið algjörlega fullkomin. En ef allar þessar upptalningar hjá mér verða að veruleika get ég allavana verið viss um það að ég er eins nálægt því að vera fullkomin og hægt er. Allavana líður mér þannig. Mér fannst ég einu sinni...