Víst er þetta merki og dæmi um hrörnum málskilnings og tungumálsins almennt. Þegar menn eru hættir að greina á milli tveggja ólíkra setninga er hrörnun óumdeilanleg. Á maður að þurfa að giska á merkingu setninga útfrá samhenginu sem maður þekkir? Er í lagi að segja “e po ig”, ef þú veist að ég var að segja “ég var að pota í þig”, einfaldlega vegna þess að þú tókst eftir því að ég potaði í þig?