Út skein sól, sátu fuglar á trjám, sungu dirrindí og skitu á gljáfægða bílana sem sváfu í leiðindarbið eftir eigendur sínum sem svo aftur sváfu í leiðindarstörfum sínum Eigi skildu nú skýin míga á ræfilsins rónana sem ruglaðir ráfa um lækjargötuna, því það væri synd og sóun á himnanna vökva Eftir er þrídægra, sól og næstum sumar flissandi bak við hornið. Helgin bíður þar handan og bíður máski upp á glas

Sálir eru þær samtvinnaðar umluktar mér óþekktri sögu hugsanagerðum þrykktum ljósmyndum af landi, sonum þess, tilfinningum Tal, eins og lágt tjúnað fuglbjarg raddir sem hella úr sér vellyktandi keim dagsins í dag, gærdagsins og morgunndagsins. Mitt í þessari smækkuðu tilveru bíð ég og helli úr mínum eigin hugsunum.

Þú bauðst mér góða nótt með örbylgjuðum sms kossi er sló áfram hjarta mitt ótt, og títt sem í gegn blóð yrði að fossi. Ég hefði viljað hann alvöru, kossinn varir, augu, rödd þína en ég get beðið enn um sinn þó kvöl sé sönn og pína. Ég ligg hér og hugsa, hugsarðu eins? muntu mig í hjarta geyma? er angist mín ei til neins á ég að hætta um þig að dreyma? Ég vildi geta flogið með rokinu og regndropunum riðið Lagarfljótsorminn beinustu leið yfir landið og að þínum dyrum og bankað á gluggann þinn,...