þetta hefur komið fyrir mig, en ég missti mjög góðan vin minn fyrir tæpum 4 árum síðan og kom þetta fyrir mig annað slagið eftir það en ég kenndi mér um dauða hans í langan tíma. Svo þegar ég var hætt að “þola” þetta, þegar þetta var farið að valda mér of miklu hugarangri og ég einfaldlega þorði ekki að sofna þá ákvað ég að leita mér svara á því hvað þetta var og fékk ég þetta svar frá miðli sem ég ákvað að heimsækja. Til eru tvær ástæður fyrir því að maður finni svona fyrir þessu, önnur er...

vá, þetta er ekkert smá spúkí grein. það er alveg satt að skilin milli þessara tveggja heima eru rosalega lítil og er skelfilegt að hugsa til þess að stráknum hafi aldrei verið trúað og bara ákveðið að hann væri geðveikur. en ef ég mætti spyrja gengur honum vel í lífinu í dag? ég veit um nokkur dæmi um það að manneskjur eru eltar þó þær flytji úr húsinu, slapp hann við það? var bara svona pæling þar sem hann talaði um að bróðir hans kenndi honum um dauða sinn á einhvern hátt.

ég veit alveg hvernig þessi tilfinning er, maður er alveg að deyja úr ást af manneskju sem sér mann ekki, eða virðist allaveganna ekki sjá mann. Maður fær sting í magann þegar maður sér hann og þarf stundum ekki nema rétt svo að nefna nafnið hans eða heyra nafnið hans nefnt þá fær maður líka sting í magann. Það sem hjálpaði mér reyndar rosalega þegar ég lennti í þessu var að ég talaði um þetta við bestu vinkonu mína og svo á endanum þá talaði ég við þennan strák og í dag erum við mjög góðir...