Mynd í myrkrinu Ég hafði oft séð draugam en aldrei jafn lifandi og í þetta skipti, gulleit augun og kæruleysislegt glottið urðu þess valdandi að hjarta mitt fór í verkfall, það átti meira skilið en þetta. En svo fann ég það byrja að slá aftur, það hafði ekki efni á lengra verkfalli. Ég lokaði lengi og þegar ég loks opnaði þau aftur heyrði ég ráma og stirðnaða rödd segja smjaðurslega ,,Þú missir mikið á morgun”. Svo hvarf veran eins snögglega g hún hafði birst. Ég stóð grafkyrr í heila eilífð...

Vekjara klukkan hringir, ég vakna og reyni að standa upp. - ,,djöfulsins drasl” segji ég við, og um sjálfan mig. Ég ríf áfram andlega þreytta vöðvana og óska aðeins eftir einu á þessu augnabliki, svefni. Rölti rólega upp hringstigann heima, sem minnir mig einmitt á mitt eigið líf, fer hring eftir hring en enda alltaf á sama stað, nema nær og nær endinum. Ég teygi mig í morgunkornið og hlusta á þögnina sem er brotin með hverri tuggu… Konan mín labbar fýld inn í eldhúsið og ég finn fyrir ekki...

Alla daga er það sama sagan, nema með öðruvísi fyrirsögn. Nenni ekki að vakna, nenni ekki að sofa og þori ekki að lifa. Ég ber óttablandið hatur í garð lífsins, kannski af því ég hvorki þori né nenni að rækta hann? Fólk horfir á mig sem hvern annan dauðan hlut, nema með algeru hlutleysi, ég fer einfaldlega framhjá þeim eins og allt sem lítið ber á. Eins og allt sem skiptir ekki máli og enginn veit afhverju það er þarna, það bara er. Ég bara er, enginn er á móti því og enginn er með því. Ég...

Ég var svona að spá hvort ég væri að verða vitlaus, eða hvort ég hefði bara alltaf verið svo vitlaus að ég hefði haldið að það væri einhvað vit í mér? Ég er að deyja úr hungri, þreytu og kulda en nenni ekki að fara upp að borða, standa upp og loka glugganum, né skríða upp í rúm, er ég að verða latari og latari eða hef ég bara aldrei nennt að pæla í þessu? :P Þegar ég les þetta sem ég er buinn að skrifa, spái ég einnig hvort ég sé að verða svona svakalega leiðinlegur eða er ég bara svo...

Einhvað sem ég gerði í gær og í dag .. Endilega segjið mér ykkar álit, hvort sem það er slæmt eða ekki… [verse1] líf mitt nánast svart, sá ekki handa minna skil eyddi allri ævinni, í það eitt að finna þig ástin skylirðislaus, og ég elti þig í blindni endaði allt á einn veg, ég í botnlausum sorgum syndi þú varst mér allt, í hjarta mínu kveiktir ljós gaf þér allt sem ég hafði að gefa en þú sveikt mig þó ég veit að ég mun á endanum leita á eftir þér en þú verður að lofa, að neita þá ekki mér...