hæhæ…. mér hreinlega blöskarði við svör í grein hérna um 13 ára stelpur sem ganga í g-streng og mála sig eins og ég veit ekki hvað….. sjálf er ég í 10unda bekk og við vinkonurnar hofum talað mikið um það hvað stelpurnar í 7unda eru miklar glennur og gjelgur…. þær mæta í minipilsum og þröngum bolum sem eru rifnir og eithvað…. samt í rauninni hafa þær ekkert að sýna…. og svo er ábyggilega sonna helmingurinn af þeim í g-streng…. þetta eru bara smástelpur enþá og eiga ekki að vera í þessu…. ég...

okey… ég verð eiginlega að fá smá hjálp hjá ykkur kæru hugarar…. málið er að það er strákur sem er 3 árum eldri en ég(mér finnst það svona eiginlega of gamalt, það fer sammt allveg eftir persónuleika) sem ég hafði áhuga á, hitti hann um versló, hann er gegt góður við mig og allt, en hann nöldrar bara svo mikið!! ég bara get ekki hlustað á þetta endalausa nöldur…. svo kom að því að hann fór að tala við mig um samband, en ég vildi það eiginlega ekki…. ég meina hver nennir að hlusta á endalaust...

hæhæ… í þessari grein ég að segja ykkur frá fyrsta kossinum mínum… ég meina hver man ekki eftir sínum fyrsta koss… :D en allavega… ég ætla ekki að segja hvar og hvenær en ég var að verða 15 og ég var á balli… ég kinntist stráki sem var allveg draumur :D við spjölluðum saman allt kvöldið og ég varð ekkert smá hrifinn af honum…. og ég sá að hann hafði áhuga á mér… við vorum búin að spjalla um allt, og mig langaði að kyssa hann en var bara of feimin… svo, þegar ballið var að verða búið, þá...

sko… málið er þannig að ég er ógeðslega feimin… en ég meina, hefur maður einhverja ástæðu til þess? okey, ef það er sagt nei er það bara þannig og maður verður að taka því…. en samt er alltaf þessi litla rödd í hausnum á manni sem pælir í öll smáatriði… ef hann heldur að ég sé alldgjör lúser, hvað ef hann segir öllum…. og svo framvegis…. ég prófaði um helgina að reyna að lýta framhjá þessari rödd, og það gekk allveg ágætlega, nema hvað að ég hefði átt að vera lengur að tala við gaurinn, en...

hæhæ…. ég ætla að segja ykkur sorgasögu…. þannig var það að ég átti kött, síðan ég var 1 árs, ljúfann, hlíðinn og góðan kött sem hét Brandur….þegar ég var lítil lék ég mér með hann, en hann beit alldrei né klóraði, mjálmaði sjaldan og hvað þá kvæsa… hann elskaði að kúra hjá manni og maður skildi alltaf hvað hann vildi…. hann var alltaf fyrstur inn í eldhús þegar það var matur á kvöldin, í þeirri von að einhver myndi “missa” eithvað á gólfið. Svo liðu árin og allir í götunni okkar þekktu...