Ég flýt á mínu mörgæsaspiki, upp og niður öldunar, en eigi skal ég freistast, fitusogið mikla í. Oft á kveldin ég spyr mig, er þess virði að lifa, en þá mun ég hugsa, afhverju er ég að hugsa ég er mörgæs. Eigi skal ég bugast, en minn tími senn mun koma, hvað á ég að gera, lifa eða deyja. ÉG flý minn ótta, fel mig í skugga, fer í fýlu, og leyfi mér að dotta. En tími minn er kominn, ég eigi skal freistast lengur, ég næ í ríting, og sting mig í magann.
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..
