“Ég er upprisan og lífið og hver sem á mig trúir mun eigi glatast heldur mun hann öðlast eilíft líf,” sagði lögreglustjórinn áðuren hann fór út að berja surti með félögum sínum. Og allir komu þeir aftur og enginn þeirra dó… Hinsvegar drápust þrettán surtir. Þeir fengu ekkert eilíft líf. En hræ þeirra nýttust til malbiksgerðar í nýja veginn handa borgarstjóranum.

Höldur hrími þakinn, hrakinn eygir bitran bersan. Í vegi hans sá stendur. Vigur sinn hann mundar, blundar vígamannsins eðli brjósti hans í. Bersinn rís á fætur, lætur í ógnarhramma sjást. Hvergi er sá banginn. Fýkur yfir hæðir, næðir napur vindur yfir. Uppi er á fjöllum kalt. Höldur spjóti otar, potar því í bersann æstur - þá björninn hlýtur sár. Loftir klærnar kljúfa, rjúfa þær ásýnd mannsins skarð. Blæðir mjög úr beni. Höldur gerist æfur, kræfur vigrinum hann kastar. bersa í hjartastað....

Björninn, Egill Skallagrímsson, situr í greni sínu og svolgrar stórum. Hann hefur það bara assgoti gott. Hann er nefnilega búinn að skipta út öllu silfrinu sínu - fyrir Gull.

Ég geng í eigin skugga, og spor mín eru tár. Engin ljós mig hugga -himinninn er grár. Varstu rósin eina, eða vertu aldrei til? Var mig bara að dreyma augna þinna hyl? Þögnin kallar til mín og myrkrið vísar veg. Hægt ég stefni til þín -skref mín eru treg.

Ég geng í eigin skugga og spor mín eru tár. Engin ljós mig hugga - himinninn er grár. Varstu rósin eina eða varstu aldrei til? Var mig bara að dreyma augna þinna hyl? Þögnin kallar til mín; mér myrkrið vísar veg. Hægt ég stefni til þín - skref mín eru treg.