Í draumum mínum.. sting ég mér gjarnan í örlagavatnið og syndi á móti straumi.. þegar ég verð örmagna,. hvílist ég á bökkunum og einblíni á mistök mín Í draumum mínum.. umturna ég gjarnan öllu sem er mér kært.. þannig styrkist ást mín og virðing í vakandi heimum þannig rata ég heim þegar myrkrið kemur ……no comments please :)

Úr fjarska sá ég andlit hennar, hvítt hárið & restin af ásjónu hennar störðu á mig, eins og skuggi úr dimmu hrauninu. Ég var langt frá því að vera hræddur, ég var sjálfur eitraður, auk þess þekkti ég hana þegar hún bjó í mannheimum. Mánaskinið magnaði tilveru okkar beggja & við stigum dans sem endaði tilveru okkar beggja. Ég hugsaði ekki eins þegar ég var hún, hlutverkin höfðu ruglast.. ég fæddist fimm árum eftir að hún dó.. (ég fer að senda þrjár greinar á dag ef ég fer ekki að birtast)

Guð hvað það er þreytandi að vera stjarfur og illa að sér í veröld þeirri er mestu máli skiptir. Ég stend í aðalgötu borgar þeirrar er kennir sig við dauða hluti og blinda þegna. Ég horfi í búðarglugga á fallega hluti sem ég á ekki en get ekki verið án, þá sé ég í þeim speglast bernsku mína, vonir & væntingar og ást mína á tilverunni. Mig dreymir þessa hluti á næturnar,. Í þessum verslunarleiðangri höfum við öll bakkað út úr einstefnugötum, sumum mjög löngum en öðrum stuttum & skuggalegum....