Einu sinni voru tvíburar, Burkni og Frosti. Burkni átti gamalt snekkjuræksni. Það vildi til að eiginkona Frosta lést sama dag og snekkja Burkna sökk. Nokkrum dögum síðar hitti gömul kona Burkna og hélt að þar væri Frosti. Hún sagði því: “Ég samhryggist þér, vinur.” Burkni hélt að hún væri að tala um snekkjuna og sagði: “Æ, ég er nú feginn að vera laus við hana. Hún var alltaf hálfgerð drusla. Botninn á henni var allur skorpinn og hún lyktaði eins og úldin ýsa. Hún hélt ekki vatni og var með...