Fólk sem þekkti mig þegar ég var lítil hefði aldrei haldið að ég væri mikið fyrir hunda. Ég forðaðist þá eins og heitan eldinn og það var nokkuð góð ástæða fyrir því að mínu mati þá. Þegar ég var eitthvað á milli 5-7 ára, jafnvel yngri(man ekki akkúrat hvenær það var), þá var hundur sem beit systur mína. Systir mín hefur alltaf verið mikil dýramanneskja og lét þetta ekkert á sig fá og hélt áfram að vera óð í að klappa öllu loðnu sem hún sá, ég hins vegar varð alveg skíthrædd við ókunnuga...