Ég horfi á sólina hníga til viðar, hamingjuhrollur hríslast um mig. Hún hverfur á bakvið fjöllin í fjarska, fögur líkt og hún hefur ætíð verið. Þó er mér alls ekki rótt, hjartað mitt slær títt og ótt. ég græt hljótt, í hjarta mínu ríkir eilíf nótt. Aldrei mun ég sjá sólina aftur, þögnin er mín hinsta kveðja.

Að morgni fögur sólin rís, dansar í sólinni blómadís. Speglast í dögginni regnbogi, í brjóstum brennur lífslogi. Trjástofnar umvafðir fegurstu blóma, fjarlæg skýin minna helst á rjóma. Lyngið syngur og gefur góðan angan, enginn þjáist af sárri svangan. En öfund brennur í fjarlægum heimi, hljóðlátar verur liggja í leyni. Er nóttin snýr aftur verða bumbur barðar, brotist verður inn er við sofum óvarðar. Senn leggst sólin í dvala, hún mun ei skína uns hanar gala. Rökkrið málar skýin dökk,...

Eltir mig illskan, ég fæ ekki frið, hún sýnir enga miskunn, engin grið. Vond er ég við marga, verri við þig, en verst er ég þó við sjálfa mig.

Úti skjálfa hólar og fjöll heyrast einmana hróp og köll er frostið dvínar og nóttin öll blóðug fótspor í hvítri mjöll