Sálin brýst um, þungur ekkinn kæfandi. Hjartað frosið, sprungið.. Reykjarmökkur í stað hugsana. Krumla læstist um innyflin, sölt tárin þrengja sér niður kinnarnar. Máttlaus líkaminn hættur að streitast á móti, uppgefinn.. Þú horfir á mig með heift í augum. Tilfinningalaus, vélrænn. Dæmdur til að deyða saklausar sálir..

augnablikið sem það tekur augu þín að blikka tár þín að renna hjarta þitt að slá varir þínar að bærast hugsanir þínar að eyðast von þína að deyja út lífsneistann að slokkna er augnablikið sem skipti engu máli, í lífi allra hinna..

Ég geng eftir þröngstígu strætinu, Virðist sem ég sé sá eini á þessari leið. Straumurinn kemur á móti mér. Allt í einu er friðurinn rofinn í huga mér, Óttinn heltekur mig, læsist um mig, ég greikka sporið. Hleyp við fót. En það er of seint… Öskur stríðsmanns… Hníg svo niður.

Hvert eitt spor í mjúkri fönninni vísar þér leiðina til mín. En ef þú ert of lengi á leiðinni, verður fennt í sporin og ég horfin. endilega segiði mér skoðun ykkar, svo og hvað mætti betur fara… þetta er nebbla það fyrsta sem ég sendi hingað með kveðju Eingel

Þetta eru pælingar frá einni sem veit ekki hvað á nákvæmlega eftir að gerast með Alönu, til þeirra sem vita það ekki heldur! :) Hún sagði Lance frá þessu með hræðsluköstin, að hún hefði panikkerað þegar hún þekkti engan og svo framvegis, en sagði að núorðið gerðist þetta nær aldrei. Hann segir að þetta breyti engu í sambandi þeirra, og stingur því næst upp á því að þau fari saman í ferðalag, jafnvel til Las Vegas. Hún tekur vel í þá hugmynd fyrst, en daginn eftir, (allavega stuttu seinna)...