Bældu niður ofsa þinn ljúfi vindur því ég er að drukkna í hafi gleymskunnar.

Oft ég vakna um dimmar nætur þegar þú guðar á gluggann minn og heyri hve sárt þú grætur litli regndropinn. Þegar vindar blása um þak og kvist varnarlausan þig hrekja og meiða vildi ég þig geta kysst kvöl og raunir frá þér leiða. Þegar frostið bítur kalda kinn klæðistu peysu og hvítri húfu þá æskugleði og fögnuð ég finn er faðma þig og kætast börnin ljúfu.

Þegar ég ek út úr svartnættinu fram á kambabrún virðist litli bærinn sem kúrir undir heiðinni vera risastór borg Í skini ylhúsa og götuljósa.

Draumadísin unaðsblíð hennar mýktu sárin lægðu hjartans storm og stríð strjúk af augum tárin.

FRK. Margrét Skotsborg Komndu nú ævinlega sæl og blessuð heillin mín og hafðu mínar bestu þakkir fyrir jólakveðjurnar fra því í decimbre á síðasta ári. Ég er nú frekar pennalatur svo ekkert hefur orðið af svari fyrr en nú, en betur seint en aldrei eins og kerlingin sagði hérna á næsta bæ þegar hún fékk karl sinn loks í klof eftir þriggja ára hlé á þeirra samförum sökum andstyggilegrar nárahimnubólgu sem Hannes (en svo heitir bóndinn) fékk hér um árið eftir áflog við tuddann hans Hjálmars í...

Ég get ekki gleymt þeirri stundu er tárvotum augum leystu mig á hljótt þú harmklökk stundir þú ert hættur að elska og farin mér frá.

þær höfðu spilað og sungið við vegkantinn allan daginn blinda stúlkan og augun hennar, í kvöldblænum settust þær niður er blásvartir skýjabólstrar hlóðust upp á heiðríkan vesturhimininn, skuggar efstu húsanna í þorpinu þeirra teygðu sig niður á gullroðinn akurinn í brekkunni fyrir ofan veginn. Ó systir ég sé dýrðlegan regnboga fyrir ofan bæinn okkar, æ bara að þú gætir verið upp í skýjunum og fundið hann ég er upp í skýjunum elsku litla systir mín meðan ég á þig sólina og regnið.