Jaaá. Samt ég þekki fólk sem hefur gengið í gegnum þunglyndi, og það á það miklu erfiðara en ég.
Svo ef ég velti þeirri hugmynd fyrir mér að ég sé þunglynd, þá finnst mér ég vera að gera of mikið úr hlutunum. Eins og ég sé að gera lítið úr því að vera þunglyndur.
Æjj en ég veit ekki. Hef talað við mömmu. En það er bara svo erfitt að útskýra hvað er að mér. Í rauninni veit bara ein manneskja það en hún getur heldur ekki sagt mér hvað er að.

En, já. Lýst alveg vel á þetta með mataræði og hreyfingu og það er alltaf á listanum hja mér. Er bara ein af þessum manneskjum sem á rosalega erfitt með að byrja á svoleiðis og svo að halda sig við það :).

Ég veit ekki alveg afhverju ég er kvíðin eða hvað veldur því.

Já, hef lesið þetta með kvíðaröskunina og hélt ég væri með svoleiðis. Er reyndar enn 100% á því að það sé það sem er að.
Mamma benti mér á þetta, ég las það sem ég fann um kvíðaröskun og fékk bara sjokk. Allt passaði svo vel, ég hafði aldrei lesið jafn góða lýsingu á sjálfri mér, á persónu sem ég sagði nánast engum frá.
Meira að segja sá partur um áhyggjurnar þegar maður var lítill og allt þannig. Passaði allt.

Fór á heilsugæsluna og talaði við konu sem á að hjálpa manni með svona. Byrjaði að tala og hún sagði að þetta væri útaf skilnaði foreldra minna og minni ástarsorg. Svo sagði hún mér að fara til annarar konu.

Fór þangað og fékk enga hjálp. Hún sagði hluti á þessa leið;
Að það væri algengt hjá læknanemum að ímynda sér að þeir væru með sjúkdóma þegar þeir voru nýbúnir að lesa um þá (með öðrum orðum sagði hún að ég væri bara að ímynda mér).
Ég útskýrði hvernig þetta fór með félagsleg sambönd mín. Og hún sagði bara að maður væri eins og maður er og ef vinir manns geta ekki unnið með það þá séu þeir ekki vinir manns. (með öðrum orðum að ég ætti bara að sætta mig við þetta og reyna að finna fólk sem höndlaði þetta).
Hún vissi að mamma mín og fósturpabbi voru nýbúin að tilkynna skilnað þegar ég hitti hana og að ég var frekar nýhætt í 9 mánaða sambandi (unglinaástin). Og einfaldlega kenndi því um. Að það væri ástæðan fyrir öllu. Þó ég reyndi að útskýra að ég hefði alltaf verið svona. Meira að segja þegar allt var í hamingju, ég ástfangin, mamma og pabbi ástfangin, þá var ég samt svona.

Fór þaðan með engin svör. Svo einhverjum tíma síðan, einhverjum mánuðum, varð ég mjög slæm. Verri en vanalega og leið bara hörmulega, af engri ástæðu svosem. Svo ég fór og hitti skólasálfræðinginn.

Hann var voða indæll, var sammála því að ég væri með kvíðaröskun. Nema það að hann vildi ekki kalla þetta röskun, að þetta væri ekki sjúkdómur eða eitthvað. Og sömuleiðis var hann ekki sáttur við þær aðferðir sem eru notaðar til að ‘laga’ þetta.
Hann hinsvegar talaði mikið og sagði mér nokkurn vegin afhverju ég væri kvíðin.
Afþví ég væri elsta barn, hefði alltaf passað systur mínar, alltaf tekið ábyrgð og haft áhyggjur af öðrum. Sagði mér líka að ég væri of vond við sjálfa mig (sem er alveg satt) og útskýrði margt fyrir mig, sem hjálpaði.
Hins vegar var hann líka á því að þetta væri útaf skilnaðinum. Og að ástæðan fyrir því að ég var svona þó allt væri hamingjusamt, væri útaf því eins og með litlu börnin og dýrin að þau skynjuðu að eitthvað slæmt væri á leiðinni :/.

Svo í rauninni lagaði hann ekki neitt. Bara útskýrði og hjalpaði mér að skilja. Sagði svo að ég gæti komið aftur ef ég vildi tala eitthvað.


Svo, já. Veit þetta er algjör ritgerð :). En þegar ég byrja að skrifa þá á ég oft erfitt með að stoppa bara :).
Vildi bara reyna að útskýra.

Hann eitthvað öðruvísi en sálfræðingur?

já, ég held ég sé örugglega ekki með þunglyndi heldur. Frekar geðröskun eða eitthvað.