Fór í strætó um daginn, nánar tiltekið einn af þessum þremur vetnisvögnum. Átti bara fimm hundruð kall í seðli. Samtalið var á þessa leið:

<i>Ég: Góðan daginn vagnstjóri. Geturðu skipt þessum seðli fyrir mig í klink svo ég geti borgað rétt verð?

Vagnstjóri: Hvað er nú þetta? Ég get ekki skipt þessu!

Ég: Ha, hvers vegna ekki? Það er nóg klink í peningabauknum…?

Vagnstjóri: Því miður, við getum ekki skipt seðli. Reglurnar leyfa það ekki.

Ég: Hvers vegna ekki?

Vagnstjóri: Ég hef ekki tíma til að svara því. Drífðu þig nú að borga!

Ég: Því miður er ég bara með þennan seðil á mér…og ég býst ekki við því að ég geti borgað með korti. Get ég þá keypt fimm miða fyrir þessa upphæð?

Vagnstjóri: Því miður, við seljum aðeins miða fyrir 1500 krónur. Þú verður einfaldlega að borga 500 krónur fyrir þetta far!
</i>

Þarna stóð ég í einum glæsilegasta og nútímalegasta strætisvagni veraldar, knúinn áfram af hreinni orku vetnisins, og átti í stökustu vandræðum með að fá þá grundvallarþjónustu sem hvert einasta þjónustuform á landinu veitir. Ætli orðatiltækið “að vera aftarlega á strætisvagninum” lýsi þessu ekki best.
<br><br><a href="http://www.hvurslags.blogspot.com">Sól tér sortna,
sígur fold í mar.
Hverfa af himni
heiðar stjörnur.
Geisar eimi
við aldurnara.
Leikur hár hiti
við himin sjálfan.

<i>Völuspá</i></a