VI

Það standa tveir dökkhærðir karlmenn inni í litlu herbergi. Í loftinu hangir einföld ljósaskróna, eflaust keypt í IKEA, svona miðað við hversu óskaplega ljót og sænsk hönnun er á henni. Fyrir miðju herbergisins stendur borð og við það tveir stólar, allt saman viðarlitað. Á borðinu liggur svo frekar gamalt upptökutæki. Þeir bjóða mér að setjast. Ég sest á annan stólinn og legg frá mér töskuna sem ég tók með mér.

-Vinsamlegast segið nafn og kennitölu, fyrir skýrslu, segir annar þeirra. Hann er eldri en hinn og virðist vera hærra settur.
-Páll Jónsson, 241266-6009, segi ég.
-Þú gerir þér grein fyrir þeim ásökunum sem þú ert borinn, ekki satt?
-Jú, svara ég, -mér var skýrt frá þeim þegar lögregluþjónarnir komu heim.
-Jæja, já. Eigum við þá ekki bara að byrja?
-Ekkert mál.

Sá eldri spyr mig nokkurra hversdagslegra spurninga, hvar ég vinni og þess háttar en sá yngri hallar sér upp að vegg og fylgist náið með mér.

-Hvenær hittir þú Ásthildi fyrst?
-Jesús, það man ég ekki, lýg ég. Mynd af henni skýst upp í hugann. Ég var nýfluttur í blokkina, hún mætti mér á ganginum á náttslopp einum fata, hafði skotist niður fyrir mömmu sína að ná í póstinn.
-Þú manst það ekki nei, segir hann og horfir rannsakandi á mig. –Það er kannski ekki hægt að ætlast til þess.
-Nei, ég efast um að ég muni hvenær ég hitti hinn og þennan fyrst, bætir sá yngri við og skellir upp úr. Ég brosi með, enda er mér aðeins léttara um ef þeir eru ekkert að taka þetta alvarlega.
-En hérna, þú kynntist henni eitthvað, er það ekki?
-Jú, svona eitthvað. Hún bjó í íbúðinni við hliðina á minni og það var svona smá samgangur þar á milli. Hún Sigríður, móðir hennar, var kannski ekki sú duglegasta að fara út í búð, segi ég með hneykslun.
-Já, sumt kvenfólk er alveg með ólíkindum, svarar sá eldri og blikkar þann yngri.
-Og þú hlýtur nú að hafa eitthvað hitt hana fyrir utan það?
-Já, svona af og til.
-Skemmtileg stelpa?
-Já, já, hún er mjög fjörug.
-Hvernig myndir þú lýsa henni?
-Ásu? Ja, hún er…..skemmtileg og fjörug, já, svona sæt og skemmtileg stelpa.
-Sæt, já, segirðu?
-Já, þú veist, svona eins og stelpur geta verið.
-Já, hvort ég veit. Þær eru yndislegar á þessu aldri, segir sá eldri og sá yngri tekur undir. Mér finnst eins og þeir skilji mig.
-Ég veit ekki hvort að hægt sé að koma því í nokkur orð. Þær eru bara einstakar, englar, segi ég og brosi.

Það líður engill hjá og við þögum allir í smástund. Ég lít út um lítinn glugga. Esjan svífur innrömmuð í glugganum ofan á lágfleygum skýjum og þar fyrir ofan skín hvít sól. Gulnað laufblað svífur hjá í golunni fyrir utan. Það er farið að hausta.

-En hverju svarar þú til þessum ásökunum sem hún ber á þig?
-Ég er saklaus, ég hef ekkert gert af mér.
-Nú, en af hverju er hún þá að kæra þig?
-Ég skil það ekki, ég hef ekkert gert sem hún bað ekki um.
-Ekkert sem hún bað ekki um…? Bauð hún þér að sofa hjá sér?
-Já, það má eiginlega segja það.
-Já, eru þessar stelpur ekki allar eins?
-Jú, einmitt.
-Og auðvitað leyfði hún þér að eiga við sig mök?
-Já, auðvitað.
-En af hverju er hún þá að ljúga svona upp á þig?
-Ég veit það ekki. Þrýstingur að heiman, segi ég og yppi öxlum.
-Hefur þú eitthvað sem gæti staðfest frásögn þína ?
-Já, segi ég og brosi því ég veit að þeir eru á mínu bandi. –Já, ég tók nefnilega allt upp.
-Tókstu allt upp? spyr sá yngri hissa.
-Já, langar þig til að sjá?
-Já, mig langar til að sjá þessa spólu.

Ég beygi niður í töskuna og opna hana. Tek upp myndbandspóluna mína, sem ég er búinn að horfa á í óteljandi skipti. Legg hana síðan á borðið. Sönnunargagn A, sannar sakleysi mitt. Þeir horfa agndofa á. Ég sé það á þeim að þeim finnst mikið til koma.

-Þú veist hvað Ásthildur er gömul?
-Já, hún er nýorðin þrettán.
-En þér var alveg sama um aldurinn? Aldur er svo afstæður, ekki satt?
-Já, alveg rétt.
-En hvernig heldur þú að henni hafi fundist þessi kynmök ykkar?
-Bara fín, held ég. Hún hefur lítið talað um þau en mér er sagt, af öðrum konum að ég sé nokkuð góður bólfélagi, segi ég og glotti.
-Þannig að marblettirnir á brjóstunum, sárindin í leggöngunum og endaþarminum, fingurbrotið, hárflyksurnar og tognunin í lærinu hafa ekkert truflað hana?

Allt í einu finnst mér vera kominn annar tónn í viðtalið. Einhver alvarlegri og meira ásakandi tónn, eins og að ég hafi gert eitthvað af mér. En ég er saklaus, hún vildi þetta, hún bað um þetta.

-Þannig að það hefur engin áhrif haft að þú dópaðir hana upp af E? Þannig að það hefur ekki haft nein áhrif að þú varst bara miklu sterkari en hún, eldri og þar að auki einstaklingur sem hún leit á sem nokkurs konar föður? Eða hvað?