Fyrir langa, langa, löngu í skógi langt, langt í burtu… bjó VOND ung stúlkudræsa að nafni “Rauðhetta”. Hún bjó í littlu húsi með móður sinni, og bar hún nafnið “Rauðhetta” vegna þess að dag einn gaf öldruð amma hennar henni rauða hettu sem “Rauðhettu” fannst svo ljót að hún batt hettuna á hausinn til þess að þurfa alldrei að sjá hettuna framar.
En víkjum okkur nú að söguni… Einn góðan veðurdag í voða vondu veðri segir móðir “Rauðhettu” við hana “Kondu hérna krakki þú átt að fara með þessa körfu til ömmu þinnar sem er veik eða ég sendi þig aftur á Stuðla”. “Rauðhetta” þorir ekki öðru en að hlýða og leggur af stað í gegnum bjarta og fallega skóginn á leið til ömmu sinnar. Eftir nokkurn tíma og langa göngu mætir “Rauðhetta” fallega og skemmtilega úlfinum sem var handhafi nafnbótarinnar “Góðasta dýr skógarinns” síðustu 5 ára. Góði og fallegi úlfurinn segir “Góðan og blessaðan daginn unga fallega stúlka” og Rauðhetta svarar: “Haltu kjafti heimska fífl, þetta er ömurlegur dagur og drullaðu þér í burtu”, úlfurinn svarar þá: “Afhverju ertu svona stúrin unga stúlka, ekki vera leið, ég skal gleðja þig”. Rauðhetta svarar enn: “Þú hefur tvær sekúndur til að drulla þér burt eða ég LEM ÞIG!!!” Úlfurinn verður hræddur og hleypur út í skóginn og “Rauðhetta” á eftir honum.
Eftir að hafa hlupið allnokkra stund á eftir honum verður “Rauðhetta” móð og sest á trjábol til að fá sér í haus. Þar sér hún hvað gult fallegt blóm er við trjábolinn og ákveður hún að éta það. Sem og hún gjörir því næst tekur hún vínflöskuna úr körfuni sem amma hennar átti að fá og drekkur hana alla niðrí botn í einum teig. Svo heldur hún til ömmu sinnar. “Rauðhetta” riður upp hurðinni hjá ömmu sinni og segir: “Halló kellíng, ég kom með piparkökur og flöskur sem þú getur farið með í endurvinsluna!”. “Rauðhetta” gengur inní eldhús og opnar ískápinn. Þar sér hún ekkert ætilegt og þvi öskrar hún “Hvað áttu ekkert að éta kellíngar eymingji, ég er að farast úr hungri”. Stillir “Rauðhetta” ofninn á 200° og skellir ömmu sinni í ofninn. Eftir að hafa bakað hana á 200° í klukkutíma tekur hún hana út og étur með bestu lyst.
En þá er bankað að dyrum. “Rauðhetta” svarar, í dyrunum stendur Ólafur skógarhöggsmaður og ástmaður ömmu ruðhettu. “Er amma þín heima ?”, spyr hann. “Nei ég át hana” segir “Rauðhetta” og skellir hurðinni. Brjálaður af reiði og ástarsorg dregur Ólafur upp sína byssu og riðst inn á heimili ömmu og skítur “Rauðhettu” í hendur fætur og höfuðið og hrækir svo á líkið. Að því loknu heldur hann til móður “Rauðhettu” sem hafði verið frylla hans í mörg herrans ár og tilkynnir henni þau gleðitíðindi að bæði “Rauðhetta” og amma séu dauðar. Og nú geti þau loksins selt hlutabréf ömmu sem mamma “Rauðhettu” erfði og flutt saman til Kanarí og búið það til æfi loka. Sem og þau gjöra og lifðu þau hamingjusöm til æfiloka á Kanaríeyjum og unnu við það í hlutastarfi að selja eiturlyf og ræna saklausum túristastelpum og selja í vændi.