Þegar ég sit ein og horfi út um gluggan á snjókornin falla til jarðar hugsa ég um gamlar minningar löngu horfnar minningar sem voru eins og snjórinn falla hægt til jarðar bráðna og gleymast að eilífu en þegar snjóar aftur fæ ég í mig fiðring líkt og minningar sem reyna að brjótast upp á yfirborðið til þess eins að kvelja mann það eru öðruvísi minningar sem ekki bráðna þær frostna og varðveitast að eilífu það eru þær þær sem hindra það bráðnaða að brjótast út það eru þær þær sem hjálpa manni...