Ég vissi alltaf af þessari sveit, mig langaði alltaf í diskinn. Plötucoverið togaði alltaf í mig þegar ég sá það, aftur og aftur. Brosandi glöðu playmo kallarnir sem prýða hulstrið virðast hafa það svo gott og það er svo gaman hjá þeim að mig hefur alltaf langað til að vera með í fjörinu. En það var ekki fyrr en fyrst í janúar síðast liðinn sem ég fékk diskinn í hendurnar, og hvað var ég að hugsa að vera ekki löngu búinn að rífa hann í mig. Í tilefni þess að ég hef eignast þessa sælu langar...

Það hefur verið svoldil umræða um að gullaldartónlistin sé best og hún sé það eina sem lifir, þetta fer rosalega í taugarnar á mér. Það er ekki eins og mannkyninu hafi farið aftur í tónlistarsköpun, þessir snillingar: Lennon, Hendrix, Marley, Mercury og þessir gaurar, þeir eru allir dauðir og þetta eru ekkert meiri snillingar en þeir sem eru að búa til tónlist í dag. Og mér finnst að þegar ungt fólk á uppleið hagar sér eins og gamalt fólk í tilvistarkreppu og lokar á allt það sem er í gangi...