Það er eitthvað svo viðeigandi við að hlusta á Bach á þessari stundu, ég er umkringdur vonlausum sálum sem horfa tómum augum fram á við. Stjórinn þrumar ef förunautanir brjóta á nokkurn hátt þær reglur sem koma frá gráu, myrku og sálarlausu leiðtogum sínum. Umhverfið er grátt, vindurinn dynur á gluggana. Vagninn hristist til, maðurinn virðist vera í einhverjum ótrúlegum asa að koma okkur á áfangastað, ef einstaklingur af erlendum uppruna spyr einfaldrar spurningu vð innganginn er honum...