Stór salurinn var eitt andartak lýstur upp af ljósblossa, og svo stóð Valerius fyrir framan Heimdall og Andvara. Hann horfði stutta stund á drekann, og Andvari var ekki frá því að hann sæi augun blossa. “Þar sem hálsinn mætir höfðinu. Laus hreisturplata. Veikur punktur!” sagði Valerius snöggt. Svo dró hann sverðið úr slíðrum….

Valerius hafði staðið nokkrum metrum frá Eriol og Þrym, og þegar Eriol byrjaði skyndilega að taka breytingum var hann snöggur að átta sig. Svo þetta var sá blóðbölvaði… Valerius dró litla silfurnál úr belti sínu, og með leifturviðbragði keyrði hann hana á kaf í öxl Eriols. Eriol, óviðbúin slíkum aðgerðum og enn undrandi eftir breytinguna, rak upp ómennskt öskur sem bergmálaði um gangana, en seig svo aftur saman í sitt venjulega form. En skrímslið bærðist ennþá í brjósti hans… Valerius hafði...

“Rétt til getið!” Veran, sem ætlaði að fara að veita Þrym náðarhöggið, hætti við sveifluna og sneri sér við. Valerius stóð rétt fyrir aftan hana, með blálogandi hjörinn í höndunun. Svört augun lofuðu skjótum dauðdaga. “Svo við hittumst aftur, blendingur!” rumdi í hinum brynklædda óvætti. “Ég sé að þú hefur ekkert lært enn…” veran dró gríðarstórt sverð að því er virtist úr lausu lofti og hjó til Valeriusar. Hófst nú æsifengin rimma. Þegar sverðin skullu saman skutust bláir neistar í allar...

Heimdallur sneri sér að Valeriusi. “Þú hefur rétt fyrir þér,” sagði hann, “ég skal snúa aftur til hinna.”. Valerius horfði á hann. Hann glotti lítið eitt, og slíðraði síðan sverð sitt. Heimdallur var mikilvægur, það vissi Valerius. Án hans yrði förin dæmd til að mistakast. Og gerðist það yrði myrkrið í sálu Valeriusar of sterkt, og hann myndi tapa sinni eigin persónu inn í illskuna. Hann vissi of vel hvað myndi gerast þá. Það hafði gerst einu sinni áður…

Heimdallur hafði varla gengið nema nokkra metra frá hinum undarlega aðkomumanni þegar hann birtist fyrir framan hann í ljósblossa, í þetta sinn með sverðið í hendinni. Bláleitir logar sleiktu blaðið. “Þú skilur ekki” sagði maðurinn sem kallaði sig Valerius. “Þetta er ekki beiðni sem þú getur hafnað. Ég leyfi þér ekki að halda áfram.” Heiftin blossaði upp í Heimdalli. Þennan mann langaði greinilega í átök. Og hann stóð í vegi fyrir því að hann gæti bjargað ástvini. Heimdallur dró sverð sitt...

Stríðsmannsinnsæið greip inn í þessar hugsanir Heimdalls og hann sneri sér við í tæka tíð til að sjá brynklæddan mann standa nokkrum metrum fyrir aftan sig. Maðurinn var í meðallagi hávaxinn, með stuttklippt svart hár og dökk augu sem voru svo hrafnsvört að það virtist vera mögulegt að tínast í þeim… Brynklæði hans náðu yfir allan líkamann og voru þakin skrautlegu útflúri sem mynduðu allkyns undarleg tákn. Hjöltu sverðs voru sjáanleg aftan við öxl hans. “Heimdallur” sagði maðurinn....

Nú fara sumir sjálfsagt að hlæja, en tónlistin úr sumum disney-myndunum er eins og sniðin fyrir svona hetju-andrúmsloft. T.d. The Gorillas úr Tarzan er geðveikt lag, sem ég notaði einu sinni þegar PCarnir lentu í launsátri (lagið byrjar mjög rólaga en rýkur svo upp í hraðann og snöggan takt þannig að með því að tímasetja launsátrið akkúrat á skiptunum tókst mér að láta þeim bregða óþægilega). Bottom line: Það er hægt að nota fleira en bara einhverja þungamálms-eða gothic tónlist. Prófið ykkur áfram!

Ókei, hér er hugmynd sem mér var að detta í hug: Nýttu þér græðgi þeirra. Eftir að þeir hafa drepið einhvern John Doe NPC kemur í ljós að kauði var að vinna fyrir einhverja svona mafíósafígúru einhversstaðar langt (eða stutt) í burtu sem hefur undir höndum eitthvert ofur-galdragizmo og réð kauða til að finna kaupanda. Þegar spilararnir finna svo loksins mafíósann hafa svo einhverjir þjófar brotist inn hjá honum, stútað honum og tekið apparatið. Síðan flýja þeir til fjalla þar sem eldgamall...

Þú gleymir að barbarian fær líka uncanny dodge. Ónæmur fyrir sneak attack! Rogueinn getur kannski náð að gera einhverja 6-7 í skaða og svo fær hann öxi í kviðinn…..

Persónulega finnst mér þetta hálfgert svindl. Stríðsmenn verja sig með armori, galdakarlar með göldrum. Ef galdrakarlinn getur bara vaðið inn í bardaga í einhverju skriðdrekaarmori þá er hann að fara út fyrir sitt hlutverkasvið.