ég hata etta lif alltaf a moti mer langar að gripa hnif em Þa man eg eftir þer hva myndir þu gera? sæiru eftir mer? myndiru bregðast við eins og eg? skera? litil tar lita dagsins ljos komin aftur eftir margra ara hvild? renna niður andlitið þvi eg se eftir þvi að leyfa þer að elska mig eins og eg se þess virði læt hnifinn falla þvi eg man eftir þer þu ert það eina goða i minu litla hjarta. utaf þer þa man eg eftir me

var eitthvað að? varstu sokkinn niður i eitthvað myrkrað svað? vildirðu koma aftur heim? eða vildirðu kannski svífa langt útí geim? af hverju dóstu? af hverju fósrtu? ég spyr og spyr en fæ ekkert svar spyr pabba hvernig þú varst hann svarar eins og allir hinir “bróðir minn var yndislefur drengur” þurkar burt tár og fer hvað gerðist þennan dag? ákvaðstu að lífið væri leiðinlegt lag? eða var þetta kannski “slys”? spurningarnar eru að raðast upp í huga mínum og þurfa að komast niður á blað mig...