Þú sast þarna og beiðst með augun þín djúp og blá, Starðir á mig í örvæntingu þinni afhverju lá þér svona á? Afherju þurftirðu að flýta þér? Þú áttir allt lífið fram undan, En það var of seint þú burt frá mér fórst og þóttist ekki þekkja mig. Ég beið og beið alla mína ævi en aldrei komstu til baka, það var ekki fyrr en eftir 18 ár að ég frétti að þú værir farin! Í gröfinni lástu þann sólríka dag er ég vaknaði til sjálfra míns og áttaði mig á því að það var meira að lifa fyrir! Natasha!

Aldrei aftur mun ég líta í augu þín smá, sem svo fallega syndruðu svo óskaplega blá. Nú ertu horfin hjarta mínu frá, Þó í huga mér aldrei gleimist myndin af þér, geturðu ekki bara verið hjá mér? Svona svona er sagt við mig en tárin renna ég elskaði þig! En nú ertu farin hjarta mínu frá og kemur ekki til baka. Höf: Stefanía