Þú sast þarna og beiðst með augun þín djúp og blá,
Starðir á mig í örvæntingu þinni afhverju lá þér svona á?
Afherju þurftirðu að flýta þér?
Þú áttir allt lífið fram undan,
En það var of seint þú burt frá mér fórst og þóttist ekki þekkja mig.
Ég beið og beið alla mína ævi en aldrei komstu til baka,
það var ekki fyrr en eftir 18 ár að ég frétti að þú værir farin!
Í gröfinni lástu þann sólríka dag er ég vaknaði til sjálfra míns og áttaði mig á því að það var meira að lifa fyrir!

Natasha!