eitt atriði sem mér var einusinni bent á af geðlækninum mínum… “ þegar þú hættir að tala um það að fremja sjálfsmorð þá fer ég að hafa virkilegar áhyggjur.” málið er að ef við tölum um það erum við að losa okkur við smá af vondu tillfiningunum.. Ég er ekki að segja að þetta sé algild regla en þetta er samt algengt.. hins vegar er ég ekki að segja að það egi ekki að taka mark á þeim sem talar um að fremja sjálfmorð eða reynir það. einstaklingnum líður mjög illa og best held ég, að halda honum...

ég verð að segja að við það að lesa þennan stubb þinn og svo svörinn þá verð ég dálítið sár.. það eru bara svo margir eins og við… ég neitaði að gefast upp þó það sé búið að setja mig á örorku og ég sé búin að fara í ótal meðferðir allskonar. fangelsi og geðdeildir..lifa á götunni með rónunum og allt það… málið var bara að gefast ekki upp heimurinn getur ekki án okkar verið. þessi hugsun hélt í mér lífinu í mörg ár ég hugsaði bara með mér ef ég fer þá verður heimurinn ónýtur, málið er ekki...