tíminn leið en ég fann ekki fyrir honum drattaðist áfram öskrandi ófullnægð líkt og þú sem þú villt þó ekki viðurkenna varla hefur þú eitthvað upp úr því nema þú ljúgir til að hrekkja mig sljó augun störðu á mig djöfull ertu tussuleg greipst í vinstri rasskinnina á mér og klóraðir milli fóta þér komdu með mér heim heim með mér leiktu fyrir mig leiktu við mig vaknaði seinna með andlitið klesst við dökka loðna bringu ófullnægð sem fy

Mér finnst þú æði, hættu að tuða og segðu: Sömuleiðis.

you said you wouldn't dare but you did you said you didn't care but you did I asked you to call me but you couldn't I asked you to leave me but you couldn't you trusted me to love you but I didn'd you trusted me to trust you but I didn't I cried and asked you to go but you didn'd I said you killed my soul but you didn't I did

Ég hef mikið verið að velta fyrir mér hvers vegna flestum finnst svona nauðsynlegt að vera í sambandi. Þannig er nefnilega mál með vexti að ég á vinkonu sem er einfaldlega ekki mönnum sinnandi nema hún sé að dúlla sér með strák eða sé með honum. En þótt hún sé með strák þá þreytist hún ekki á því að tala um hann eins og fólk gerir venjulega í byrjun sambands. Það er að gera mig, og fleiri, gjörsamlega geðveika! Þetta er einmitt þveröfugt með mig. Ef ég er hrifin af strák þá tala ég kannski...