Tunglið sortnar á meðan þú lítur til mín Ég sendi fyrra ljóðið inn um daginn, endirinn er æði, eitthvað sem ég held að margir kannist við. Ósk, eða eitthvað slíkt: Ég er falinn bak við skuggana sem fylgja skrefum mínum sem og skrefum þínum. Í ljósaskiptunum birtast andlit okkar -hægt og hægt- þegar áhyggjufullt brosið þitt byrjar að bræða burt þykka skelina sem umlykur þig. Ég skal geyma tárin þín á vanga mínum. Helvítis Tussa´ðín: Ég stend á öndinni þar til hún deyr hunangið vætlar úr...

Ég sit hérna niðri. Einsamall. Skuggarnir strjúka mér með nærveru sinni. Ég sit á stól og horfi upp á við. Ég reyni að sjá í gegnum glerið sem þetta skot er úr en móðan er svo þykk að ég sé aðeins útlínurnar. Fólkið lítur út eins og ómálaðar brúður héðan frá. Innileg bros eru ekki greinanleg frekar en sturlaðar hugsanirnar bak við þau, eða óttinn, blíðan. Ég horfi á grandalaus börnin hlaupa í fang foreldra sinna þar sem þau eru örugg. Óhult frá sjálfum sér. Þau raula lagstúfa í bílunum á...

LOK Ég gref holu. Dýpra og dýpra renna fætur mínir niður í endalaust ruglið sem lífið snýst um. Þegar ég gægist inn um skráargatið horfir þú á mig eins og furðufyrirbæri frá fjarlægri plánetu. Augun reika um höfuð mitt, leita að útgönguleið, leiðinni inn um hurðina og að óendanlega mjúkum faðmi þínum. Amma mín segir oft að augað sé spegill sálarinnar. Ég veit ad það er rugl. Mín varð eftir einhversstaðar á Seltjarnarnesi. Lýsi hérmeð eftir henni. Frá því að ég tók fyrst eftir þér,...