Þegar að mannskepnan hefst handa við sköpun eru mörg atriði sem ber að athuga. Ímyndið ykkur grasmaðk á borgarísjaka… Þegar að sólin sest er ekkert eftir fyrir hann annað en að íhuga hverjum hann vilji skrifa bréf… Er hægt að taka stærra skref en það? Eða erum við aðeins grasmaðkur á ísjaka? Er það eina sem við skiljum eftir okkur smávægileg för í ísnum sem munu á endanum hverfa þegar að sólin hverfur á þau? Eða getum við reynt að gera ormaslóðina okkar áhugaverða og reynt að varðveita hana...

Þegar að ég ákveð að ég ætla að tala við náttúruna, að gera henni skiljanlegt að ég sé þess verður að taka á móti fræjum og eggjum hennar og bið um þá blessun í stað þess að ráðast á hana með maskínuburstum og rista hana á hol, þá er það hluti af ferlinu. Það að taka sér blýant ástarinnar (þeas. pensil) í hönd er í raun eitt af síðustu skrefum ferlisins. Í reykjavík er frekar erfitt að tala við umgjörðina, móðurina sem að blessar okkur með brjóstamólk sinni. Móðirin gægjist kannski upp milli...

Öxin sendi bráðan bana brögnum þeim. Sagði Kár og kalt við hló: „Kaup af hendi fékk ég tveim.

Herkis brúður heitir Þrúður, hæfir prúðum rekk, allrar þjóðar hæstan hróður hrundin góða fékk.

Hve við sorglaust sjafnarkvæði saman áttum þrátt. Hef ég líka forna fræði fært í háttaþátt.

Fest í minni, skráð á skinni skatnar svinnir fræðin hafa. Enn skal sinna orða kynni, aldrei linni þessi krafa.

Þegar hélt að hlýjum rönnum hugarglaður undir kveldið, rekk, sem lengi fór á fönnum, fagnað var af heimamönnum.

Bæði tvö ef enn við ættum orð til góðs, rakið skal af þúsundþættum þræði ljóðs.

Að mér sóttu vetrarvöld, í veðri köld, þar til fljóðið kom um kvöld með kvæðagjöld.

Hrakta þegninn húsi í hressti veittur beini þar. Vaktist fegnum hugsun hlý, hvíldin þreyttum sælust var.

Mun ég yrkja, meyjan góða, meir til þín fyrr en sól á fjöllin skín.