The Absorbing Man hét Gleypirinn á íslensku ef ég man rétt. Nafnið ber hann sökum þess að hann tekur mynd þess efnis sem hann snertir og gildir þá engu hvort það er stál, steypa eða gamalt brauð. Það er nokkuð liðið síðan ég las um Gleypinn síðast en ég held að þetta sé rétt. Hann er hvítur, sköllóttur og alltaf ber að ofan, og notaði járnkúlu í keðju fyrir vopn. En svona fyrir utan það er ég sammála öðrum um gæði þessa pistils og finnst mjög skrýtið að Matrix Revolutions sé ekki meðal myndanna.

Það er gott að fá sönnun á lágu þroskastigi þess sem afsakar bíóin mest allra. Eins og ég sagði þá fer ég ekki í bíó nema á “must-see” myndir, hef því miður hvorki tíma né efni á að fara mikið oftar. Á laugardaginn fór ég á Dreamcatcher (algjört must-see) og því miður var hún í Sambíóunum. Þegar hléið var búið gleymdu þeir að setja hljóðið á; fyrstu mínútur seinni hlutans voru sýndar með tónlist úr útvarpinu leikna undir. Þetta var frekar leiðinlegt þar sem spennan var farin að magnast og...

Þarna ertu alveg að skjóta þig í fótinn, Kreoli! Í Sambíóunum (alla vega á Akureyri, nokkuð viss um að það er í Reykjavík líka) hangir skilti á vegg þar sem segir “Bíógestir athugið! Stranglega bannað er að taka sælgæti, gos og aðrar veitingar sem ekki eru keyptar í bíóinu með sér í salinn.” Og til þess að láta þá sem í sakleysi sínu komu með nammi með sér fá samviskubit, þá birtast þessi sömu skilaboð inn á milli “skjáauglýsinganna” bæði fyrir sýninguna og í hléinu. Ég fór í bíó á...

Það er alveg rétt, fantasíur og vísindaskáldskapur hafa því miður ekki átt upp á pallborðið hjá íslenskum bókaútgáfum, en þetta virðist loksins vera að breytast. Vinsældir Hringadróttinssögu og Harry Potter hafa opnað dyrnar fyrir minni spámönnum sem gaman er að sjá. Þríleikur Philip Pullman er gott dæmi um það, frábærar bækur sem að mínu mati taka Harry Potter langt fram. Nú virðast íslenskir höfundar líka vera að taka við sér, Ferðin til Samiraka vann íslensku barnabókaverðlaunin og þó ég...