Fyrir nokkuð mörgum árum síðan þá var ég afskaplega berdreymin og leið oft og tíðum fyrir, það svo mikið að ég gerði allt sem í mínu valdi stóð til þess að loka á draumana. Nú það tókst ágætlega en samt sakna ég þessa stundum og þá gerist það að mig byrjar aftur að dreyma fyrir óorðnum hlutum. En þar sem yfirleitt eru það ekki skemmtilegir hlutir sem mig dreymir fyrir þá loka ég fyrir rásina aftur fljótlega. Ég ætla að gefa ykkur dæmi um draum sem mig dreymdi einu sinni sem rættist nokkrum...

Sorgin hún bítur sem eitraður snákur. Allt verður svart svart,svart. Í gegn um myrkrið á bjargbrúninni ég gekk svo lengi, lengi, lengi. Lítil hönd í lófa stakk sér. Lítil rödd í heila tróð sér Hvar ertu mamma því fórstu frá mér. Ég opnaði augun og horfði á barnið mitt bjarta sem í hjarta mér tróð sér. Hvernig gat ég gengið veg þann langa sem sorgin bar mig. Í augum barnsins var sorgin svarta úr mínu hjarta