Ég hef verið að lesa yfir smásögurnar undanfarið og þær virðast margar tengast ástinni sem yfirgefur eða dauða einhvers, að vísu er þetta í fínu lagi en hvernig það er gert er vandasamt verk. Inn á milli línanna þá er eins og höfundur stari á mann og segi “jæja ætlar þú ekki að fara að gráta.” Sem sagt hann hefur skrifað sögu sem á að láta lesendur gráta og það verður tilgangur sögunnar, þetta er ekkert annað en predikun. Áhrifameira væri að höfundur kæmi lúmskt með sorglegt atriði, svona...