ég man þegar ég og þú fluttum í stóru, nýju íbúðina hvað við vorum hamingjusöm þá svo missti ég vinnuna og þú varðst veikur og einn daginn komu þeir; svartklæddir með sólgleraugu og við vorum sett á götuna ég man þegar við fluttum inná mömmu og pabba bjuggum í stofunni og áttum engan pening gerðum þau blönk þú alltaf fullur pabbi brjálaðist á endanum henti okkur út og við lentum aftur á götunni ég man þegar við fluttum upp á háaloft hjá gamalli konu og þegar ég fattaði að ég var ólétt svo...

Ég sit við gluggann og horfi á regnið. Þvotturinn er að verða gegnumblautur. Ég glotti. Fuglinn í búrinu tístir. Eða hann tístir reyndar ekki. Hann meira svona galar. Það er frekar pirrandi. Mig langar stundum að taka búrið og henda því út í vegg. En ég elska fuglinn minn. Ég elska Arnúlf. Ég nenni ekki að ná í þvottinn. Andskotans þvottur alltaf hreint. Hvað þarf maður að vera að þvo þennan þvott? Til þess að hengja hann upp? Láta rigna á hann. Hann Dósóþeus nennir aldrei að ná í þvottinn....

lemjandi höfðinu upp við vegginn og ég átta mig skrifandi: ég elska þig í móðuna á glugganum og ég átta mig grátandi og ég átta mig ég átta mig á því að ást mín er jafn vonlaus eins og tár mín ég átta mig á því að tár mín eru til einskis þau munu skolast í burtu með rigningarvatninu og munu að lokum hverfa gufa upp verða að engu