ég syndi um í leðju, og feta mig nær bakkanum horfi.. sé hvernig aðrir lifa lífinu. Ég reyni að komast upp, komast til lífsins lífsins sem ég fæ aldrei að lifa.

Þið munið öll deyja, lífið rennur frá ykkur. Dauðinn étur ykkur upp, fólk mun sakna ykkar gráta, en svo eruð þið ekkert gleymd undir yfirborði jarðar með dauð blóm, mosa og illgresi.

Með þig í huga mér, í hjartanu mínu, hjartanu sem er hætt að slá og blóðið storknað hef ég gert margt ljótt ljótara en að stela verra en drepa jú ég hef elskað, gefið þér hjartað mitt en þú kramdir það ég tek það með mér í gröfina kramið og ljótt…. ég mun ganga aftur og lauma rottueitri í súpuna þína!!

Ég er hrein mey lítið og saklaust grey þarf að fá mér að ríða, það má ekki bíða. Drengurinn reynir og reynir ekki á hann sér leinir að hann á í mesta basli að troða inn þessu litla drasli!!

Það að vera skyggn er mjög áberandi í fjölskyldu minni, þó ég hafi lítið fundið fyrir því en mig langar aðeins að segja ykkur frá því hvernig lang-amma mín var. Hún bjó uppí sveit í biskupstungum ásamt langafa mínum. í hvert skipti sem hann fór út vissi hún hvar hann var og með hverjum þegar hann kom heim, hún fann það á sér ef hann var að veikjast og þá hringdi hún í frænda minn og bað hann að gista hjá sér afþví að langafi væri að veikjast. Svo hann gæti keyrt hann uppá sjúkrahús ef þetta...