Þegar maður dettur út og rankar við sér og vissi ekki að maður hafi verið að horfa þá hefur maður dáleitt sjálfan sig, já dáleitt, það er ekkert mál að dáleiða sjálfan sig, tengist hugleiðslunni. En það er annað mál. Þegar það gerist er maður að hugsa alveg fullt af hlutum maður bara man það ekki. Ef við skilgreinum “að hugsa” sem eitthvað sem þú ákveður að gera en ekki skipun frá heilanum um að færa fótin án þess að þú sért virkilega að pæla eitthvað mikið í því, þá er eiginlega ekki hægt...